Sophie en Dries verbouwden een afgedankte woning uit de jaren 50. De renovatie werd een creatieve samenwerking met hun vriend en architect Michiel Weekers. Het resultaat is een vrolijk nest, helemaal op maat van een jong gezin.

Sophie en Dries woonden jarenlang in hartje Antwerpen. Het appartement dat ze huurden, hadden ze stijlvol ingericht, maar ze wilden stilaan groter en groener wonen. In eerste instantie dachten ze dat dat mogelijk was in de grote stad. En dus gingen ze op huizenjacht. Al snel echter merkten ze dat de huizenmarkt in Antwerpen best pittig is. Telkens er een interessant huis met tuin te koop kwam, bleek de concurrentie moordend te zijn. “Je maakt dan een afspraak voor een eerste bezichtiging en dan blijkt dat er nog veertig andere geïnteresseerde koppels komen kijken”, vertelt Sophie. “En dan zie je dat de snelste beslissers met het huis gaan lopen. Ze beslissen nog vòòr ze het huis deftig bekeken hebben. Voor hetzelfde geld beseffen ze daarna dat het een miskoop is geweest.”

“We hebben een tweetal jaar moeite gedaan om onze droomplek in Antwerpen te vinden, met een lichte frustratie tot gevolg”, gaat Dries verder. “En ineens kwam er een huis in Melsele op ons pad. Melsele is het dorp waar we beiden onze roots hebben. Het ging om een oudere woning, maar we zagen dat er wel degelijk potentieel in zat en dan vooral om er onze stijl te realiseren. Al van bij de eerste afspraak hebben we onze architect Michiel meegevraagd. Voor alle zekerheid.”

Michiel Weekers is architect en een jeugdvriend van Dries. Als architect kijkt hij door een deskundige bril naar oudere huizen. En dat is geen overbodige luxe, want in oudere panden zitten er weleens addertjes onder het gras. “Ik zag meteen dat dit huis een goede deal was voor Dries en Sophie én voor hun zoontje Titus die er ondertussen is bijgekomen”, licht Michiel toe. “De cascostructuur van de woning was zeer degelijk en dat is natuurlijk een voordeel, aangezien we de vloeren en muren in dit oude deel konden behouden. Zo spaar je kosten uit.”

“Wat we hebben toegevoegd, is een achterbouw en ook een zijbouw. Dat was nodig om de oude trap uit de woning te halen. De nieuwe trap zorgt voor meer allure en kreeg een plaats aan het hemelshoge raam in het nieuwe trappenhuis. Het lijkt wel een stairway to heaven. Het is chiquer en zo krijg je ook meer woonoppervlakte. Voor de achterbouw gingen we voor een betonnen draagstructuur. Het fijne is dat we die betonnen balken gewoon zichtbaar kunnen houden. Dat geeft een stoere uitstraling en het is een prima basis om iets leuks met het interieur te doen.”

“De master bedroom en badkamer bevinden zich op het gelijkvloers in het oude volume. De open keuken en leefruimte bevinden zich in een nieuwbouw aan de achterzijde”, zegt Michiel. “Het was de bedoeling om het perceel maximaal te benutten, maar toch hebben we een kleine vierkante ruimte uit de bebouwde zone ‘weggehapt’ om er een binnentuin van te maken. Architectuur is een boeiend vak. Het gaat niet alleen om de vierkante meters die je bouwt maar ook om de vierkante meters die je niet bouwt door een open ruimte te creëren. En dan merk je dat de binnentuin een belangrijke functie heeft in deze woning, zelfs als je er nooit zou gaan zitten. Dankzij die open ruimte krijg je fijne perspectieven en een uitzicht van het thuiskantoor naar de keuken en omgekeerd. Bovendien kan het daglicht makkelijker doorstromen en dat tot diep in de woning.”

“Het leuke is dat Michiel dezelfde smaak heeft als wij”, besluit Sophie. “We geven alle drie de voorkeur aan pure materialen, zonder al te veel pleisterwerk, zoals bakstenen zonder voegen, zichtbeton en hout voor de final touch. Het ruwe beton in ons interieur vinden we een absolute voltreffer. Er bestaan vooroordelen over beton, dat het kil en ongezellig zou zijn. Maar wij vinden juist dat beton zich makkelijk laat combineren met warme materialen en ook met meubels uit de jaren 50.”

En zo is de cirkel rond. Sophie en Dries wonen in een huis gebouwd in de jaren 50. Door de verbouwing werd het een hedendaags nest. En voor de aankleding grijpen ze terug naar het verleden. Zo is de felblauwe lamp in de keuken een erfstuk van de oma en opa van Dries, maar ook hun vintage kasten vertellen een authentiek verhaal.