Na twintig jaar Brussel pak ik mijn koffers. Niet omdat ik het daar niet meer leuk vind. Integendeel. Brussel is de stad waar ik volwassen werd, waar Leon geboren werd, waar La Fabrika groeide van idee tot realiteit. Maar het is tijd. Tijd om terug te keren naar waar het ooit begon: Antwerpen.
Of ja, ‘terugkeren’ … Ik ben er opgegroeid, dat wel. Maar echt geleefd als volwassene heb ik er nooit. Dus dat voelt best wel spannend. Nieuw. Alsof ik mijn geboortestad opnieuw mag ontdekken. Met verse ogen. En deze keer niet alleen. Samen met mijn lief Michel heb ik een huis gekocht. We gaan er samenwonen, met z’n vieren. Leon en ik. Michel en zijn dochter Amélie.
Eén huis, vier verhalen, en een plan om er iets moois van te maken. Een modern patchworkgezin in een huis dat bijna alles heeft. Redelijk instapklaar, zoals dat heet. Maar ook: veel wit. Veel neutraal. Mooi, ja. Maar nog geen thuis. Nog geen Kelly.
Interieur is mijn taal
En dat terwijl mijn appartement in Jette nét af was. We woonden er bijna drie jaar, en ik had het helemaal naar m’n hand gezet. Tot in de puntjes ingericht, elke hoek klopte. Maar net dat maakt het nu ook extra fijn om opnieuw te mogen beginnen. Want ja, interieur is mijn werk. Maar ook mijn passie. Mijn taal. Mijn manier om een plek eigen te maken.
Er is werk. Niet alles tegelijk, dat hoeft ook niet. Maar wel doordacht.
Want ik ben dagelijks bezig met het creëren van een thuis voor anderen. Dan zou het toch spijtig zijn om dat bij mezelf te laten liggen? En dus kijk ik er keihard naar uit om van dit nieuwe huis mijn project te maken. Mijn speeltuin.
De Kelly-signatuur
Geen copy-paste van Jette. Maar ook weer wel: kleur, lef, karakter. De Kelly-signatuur. En ja hoor, ik neem jullie mee. Achter de schermen, tussen de verfstalen en de keuzestress. Want die is er ook. Er moeten nog duizend dingen beslist worden. En zoals altijd schuif ik mijn eigen project een beetje voor me uit.
“Ik neem jullie mee. Achter de schermen, tussen de verfstalen en de keuzestress. Want die is er ook”
Herkenbaar? Alleszins voor iedereen die ooit z’n eigen huis heeft ingericht. Want keuzes zijn er genoeg. Misschien net iets te veel.
En dat is dus precies wat ik nu ga doen. Alleen … een beetje anders dan gepland. Want ik zeg altijd tegen mijn cursisten en klanten: begin met een moodboard. Visualiseer de sfeer. Breng je stijl in kaart. Maar guess what? Het eerste wat hier stond, was een bed.
Het grote roze bed
Een groot, zacht, roze bed dat ik heb gekozen nog voor ik überhaupt met een kleurstaal kon zwaaien. En nu staat dat bed daar dus. In een lege, witte kamer. Dus ja, ik begin met het bed. De kleur op de muren? Komt later. Het tapijt? Moet ik nog kiezen. Nachtkastjes? Geen idee. Maar dat roze bed wordt het vertrekpunt. En dat voelt eigenlijk ook wel juist!
Ik ga jullie meenemen in mijn interieuravontuur. Niet omdat ik alles al weet, maar juist omdat ik nog zoveel moet beslissen. En omdat het helpt om onderweg te vertellen, te delen, te tonen. Wat werkt, wat niet. Welke kleur het dan wél wordt. Volg gerust mee. Hier, maar ook op Instagram voor een kijkje achter de schermen (@kelly_claessens).
Met koffie. Met twijfels. Met kleur.
