Axel Hervelle: “Ik had de NBA aangekund, denk ik”

Axel Hervelle behoort tot het selecte kransje van Belgische basketters van wereldklasse. De Luikenaar pakte Spaanse en Europese titels met Real Madrid, speelde 128 keer voor de nationale ploeg, nam deel aan drie EK’s en stond op de drempel van de NBA. Vandaag jaagt hij met Charleroi zijn eerste Belgische titel na.

De Spiroudome is de thuishaven van Spirou Charleroi, de sportieve parel van deze grauwe provinciestad. Axel Hervelle, 2,05m groot, wacht me op in de logezaal, waar tijdens de wedstrijden de vips knabbelen en babbelen, met zicht op de court. De 35-jarige Luikenaar is vorige zomer teruggehaald naar de heimat om de hegemonie van Oostende eindelijk opnieuw te doorbreken. Na vier opeenvolgende titels wacht Spirou nu al acht jaar op een nieuwe hoofdvogel.

De beker zal alvast niet voor dit seizoen zijn. Axel Hervelle en Charleroi werden in de halve finale uitgeschakeld door Oostende. Deze namiddag spelen de West-Vlamingen de finale tegen Antwerp. “Ik zal kijken, maar thuis vanuit mijn zetel”, zegt Axel Hervelle. “Dat zal pijn doen. De ontgoocheling was groot na die halve finale.”

Of zijn terugkeer voorlopig een succes is? “Neen, ik ben niet tevreden over mijn niveau”, antwoordt hij opvallend eerlijk. “Ik kan beter dan wat ik al getoond heb. Maar net daarom geloof ik nog steeds in de titel. De hele club snakt echt naar een nieuwe prijs.”

Waarom ben jij teruggekeerd?

Ik heb veertien jaar in Spanje gespeeld, vijf jaar voor Madrid en negen jaar voor Bilbao. Het laatste seizoen was een sportieve ramp. Zonder de degradatie was ik in Bilbao gebleven. Maar goed, dat was de situatie. Ik had vele aanbiedingen. Ik kon elders twee keer meer verdienen maar ik verkoos een terugkeer naar België. Mijn vrouw was namelijk zwanger van ons eerste kindje (Gabriela is nu vier maanden oud, red). We wilden haar graag opvoeden in België, dicht bij familie en vrienden. En ten derde geloof ik rotsvast in het sportieve project van Charleroi.

Was het aanpassen?

Bedoel je aan het leven? Ja, dat zeker. De way of life in Spanje is heel chill. Je kan dat niet meenemen naar België. Maar het was ook aanpassen aan de competitie natuurlijk. Real Madrid is de beste club van Europa én de meest professionele. Alles wordt voorzien voor de spelers. Wij moesten alleen maar denken aan presteren. We speelden daar voor 10.000 man. Ook Bilbao telt meer dan 8.000 socio’s. De beleving daar is waanzinnig. Basket is er elke dag op televisie. Je kan dat niet vergelijken met België.

Kan jij je nog opladen dan?

Jawel. Ik kan eindelijk weer voor mijn familie spelen. Dat was vijftien jaar geleden. Zij geven mij energie. Ik voel ook nog steeds de passie. Ik ben nog niet klaar met basket. Ik wil nog eens alles geven voor een Belgische titel.

Wat vind je van het niveau?

Mja. (aarzelend) Dat ligt lager dan toen ik vertrok. Charleroi en Oostende speelden in die tijd de EuroLeague (hoogste Europese competitie, red). Volgens mij ligt het probleem aan de basis, in de jeugdopleiding. We zouden een voorbeeld moeten nemen aan het hockey. Daar vloeit het geld naar jeugd en coaching en niet naar buitenlandse spelers. Dat is anders in de basket. Dat is ook de reden waarom de stadions leeg zijn. Er zijn te weinig Belgische spelers.

Je hebt een contract tot juni. Wat volgt daarna?

Dat weet ik nog niet. We gaan na het seizoen een evaluatie maken. Alles ligt open. Ik voel wel dat ik fysiek achteruitga. Ik kan dat niet verstoppen.

De NBA was een droom. Maar ik verkoos de zekerheid van Real Madrid boven de onzekerheid van de NBA.

Wat brengt het leven na de basket?

(blaast) Daar wil ik nu niet te veel over nadenken. Ik heb het geluk gehad dat ik wat geld heb kunnen verdienen in mijn carrière. Ik zal dus tijd hebben om na te denken.

Je spreekt over geluk. Zie jij dat écht zo?

Jawel. Een sportman kan op een carrière van tien jaar verdienen waar een ander zijn hele leven voor moet werken. Dat is geluk hebben. Ik heb natuurlijk ook veel gegeven. Ik heb al mijn vrije tijd opgeofferd voor mijn sport. Al voelde dat wel nooit zo aan. Dit was mijn kinderdroom. Ik wou <JU>Michael Jordan worden. Dan zijn al die opofferingen vooral opportuniteiten.

Wat was plan-B?

Verder studeren. Wellicht voor fysio of kine. Ik moest van mijn ouders mijn secundair afwerken. Ik kon meteen daarna een profcontract tekenen bij Pepinster. Maar was het daar niet gelukt, dan was ik teruggekeerd naar school.

In welk gezin ben jij opgegroeid?

Mijn vader werkte in de verzekeringen, mijn moeder was huisvrouw. Zij stond in voor de opvoeding van de drie kinderen. Ze had er een dagtaak aan om ons overal naartoe te brengen. (even stil) Zo’n ouders hebben, is trouwens óók geluk. Die mensen hebben hun sociaal leven opgegeven voor hun kinderen. Je beseft dat niet als je jong bent.

Dat staat ook jou te wachten.

Ja, en ik ben daar klaar voor. Tien jaar geleden zou ik anders gesproken hebben. Toen was ik een egoïst. Ik was alleen bezig met mijn carrière. Gelukkig heeft mijn vrouw dat altijd begrepen. Wie de beste wil worden, moet ook egoïstisch zijn. Maar eens je een bepaalde leeftijd bereikt, ga je beseffen dat het leven meer is dan basket. Ik zit vandaag in die fase. Ik hou van basket, maar ik hou evenzeer van het leven ernaast.

De basket mist een figuur zoals Rik Samaey. Het is een schande dat hij niet meer in onze sport zit.

Je was amper 21 toen je naar Madrid verhuisde. Hoe was dat?

Dat was moeilijk, moet ik toegeven. Ik sprak geen Spaans, terwijl dat daar de kleedkamertaal is. Ik kon niet koken. Ik was en ben een echte familiemens. In Pepinster kwam mijn familie elke wedstrijd kijken. Nadien ging ik met vrienden op restaurant om de wedstrijd te analyseren. Dat was plots allemaal voorbij. Dat was schrikken in het begin. Gelukkig deed de club al wat ze kon om mijn leven comfortabel te maken.

Eén jaar later werd je gedraft door Denver Nuggets. Toch heb je nooit in de NBA gespeeld. Is dat een grote desillusie?

Jawel. Dat was een droom, natuurlijk. Maar ik verkoos zélf de zekerheid van Real boven de onzekerheid van de NBA. Wie gedraft wordt in de eerste ronde, is zeker van een contract. Ik was geselecteerd in de tweede ronde. Wat betekent dat? Dat ik wellicht weinig zou spelen. Real gaf mij wel die zekerheid. Daarom ben ik gebleven. Ik droomde inderdaad van de NBA, maar ik droomde nog veel meer van de court zelf. Ik wou niet ergens op een bank gaan zitten.

Is dat niet opmerkelijk, dat er geen plek is in de NBA voor de beste Belgische speler ooit?

(lacht) Goede vraag. Al ga ik niet akkoord met dat laatste. (denkt na) De NBA is echt wel een aparte wereld. Had ik dat aangekund? Ik denk dat wel. Maar dan moet de juiste club op je pad komen. Dat is niet gebeurd. Ik denk dat ik beter had gepast bij de San Antonio Spurs. Dat is een team met een Europese speelstijl, gebaseerd op techniek, en minder op body en fysieke kracht.

Als jij het niet bent, wie is dan de beste Belgische speler ooit?

(resoluut) Rik Samaey. Hij was een groot voorbeeld voor mij, en voor vele anderen. De basket mist een figuur zoals Rik. (feller) Het is een schande dat hij niet meer in onze sport zit. We hebben een legende en we gebruiken hem niet. Wie zit vandaag in die federatie? Dat zijn allemaal mensen die nooit een bal aanraakten. Rik Samaey moet daar de handschoen opnemen. Waarom vraagt niemand hem? (enthousiast) Hij zou dat kunnen. Ik meen dit echt.

Een laatste vraag. Ben jij jaloers op het succes van de Belgian Cats?

Jawel, maar op een positieve manier. Ik had ook graag eens een WK gespeeld. Toch ben ik fier op die periode bij de Belgian Lions. Ik ben helaas moeten stoppen omdat de combinatie fysiek te zwaar werd.