Bryan Heynen gelooft niet dat Racing Genk vandaag voor zijn laatste titelkans speelt

Racing Genk had tussen half oktober en midden december een recordreeks neergezet, zeven opeenvolgende zeges. De Limburgers zouden titelfavoriet Club Brugge ‘kietelen’ klonk het al in de Luminus Arena en de nieuwe coach John Van den Brom was nog uitgesprokener: “Natuurlijk zijn wij titelkandidaat”. Het ‘cement’ van de ploeg Bryan Heynen gelooft daar na de 1 op 9 van zijn ploeg nog steeds in.

Eind januari 2021 is Club-Genk nog steeds nummer 1 tegen nummer 2 maar er staat intussen na een 1 op 9 van de Limburgers – de 1-1 met 10 man tegen Gent donderdag noemde coach Van den Brom achteraf wel een “morele overwinning” – al een kloof van 9 punten, het rechtstreekse duel ‘om de titel’ is al danig verveld. Vooral omdat Club met Dost, drie matchen zonder Vanaken en nu ook zonder Diatta een zwaarbewapende machine lijkt, niet meer tegen te houden. Maar dan houdt Van den Brom vol: “Ík ga Club niet groter maken dan ze zijn.” Bryan Heynen, sedert november na een jaar afwezigheid – gescheurde kruisbanden – meer dan ooit de ‘stille leider’, stemt in. “We stonden op een gegeven moment eerste, die uitgesproken ambities mochten er dus zijn. Maar onze eerste ambitie was altijd de top 4 halen. Vergeet niet dat we op een gegeven moment veertiende stonden. We staan intussen nog steeds tweede, dat zit dus nog wel goed. Maar we moeten ook nog naar boven durven kijken. Er volgen na Club nog steeds 11 matchen, Club kan en zal nog punten verspelen. Maar we moeten nu vooral kijken naar wat wíj beter kunnen doen. Al zie ik echt geen reden tot paniek. Na het verlies op Anderlecht, waar de recordreeks ten einde liep, was er eigenlijk niks aan de hand: het waren dezelfde spelers, intussen met nog eens twee versterkingen (Angelo Preciado als vervanger van Maehle en de Amerikaanse centrale verdediger Mark McKenzie, red.) erbij. Het ging vaak om details. Op training merkte je niet dat het goede gevoel weg was.”

Gewoon pech

En dat goede gevoel is nog veel sterker bij Heynen zelf: hij staat weer op het veld, kan weer voetballen! Na een jaar keihard revalideren – hij scheurde zijn rechterknieligamenten op 23 november 2019 in Moeskroen, precies twee jaar nadat de kruisbanden van linkerknie waren geknapt. En in mei volgde nog een tweede operatie. Het was afzien. “Vooral de eerste weken waren zwaar. Ik mocht alleen stilzitten, kon echt niéts doen, omwille van de hechtingen mocht ik niet steunen op dat been. Vijf weken platte rust en krukken. Leen, mijn vriendin, moest me zelfs helpen wanneer ik naar het toilet moest, ik was best lastig. Verschrikkelijk frustrerend. En er was niemand om de schuld te geven, het was gewoon pech. Pas toen ik weer mocht revalideren en ik weer kon bezig zijn, ging het beter. Maar dan volgde een nieuwe operatie. Het was dus een lange, moeilijke periode, ik had het geluk dat ik er tijdens de revalidatie nooit alleen voor stond, Danny Vukovic was mijn lotgenoot. Maar ik heb nooit getwijfeld dat ik op mijn beste niveau zou terugkeren. Ik won ook nog zo’n vijf kilo aan spiermassa, weeg nu zelfs 15 kilo meer dan bij mijn debuut. Wat me fysiek steviger maakt, ik gebruik nu in de duels ook beter mijn lichaam. En ik ben ook in mijn hoofd een betere voetballer geworden, doordat ik altijd dicht bij de ploeg was en alle meetings meemaakte, denk ik nu sneller mee, merk ik.”

Kampioenenjaar

Hij is écht beter geworden, was donderdag ook weer dé uitblinker van de ploeg. Opvallend: al bij zijn terugkeer werd het Genkse jeugdproduct, lang na zijn debuut in 2015 eerder een dienende speler en zeker in het kampioenenjaar in de schaduw van vedetten als Pozuelo, Malinovski en Trossard, het cement van de ploeg genoemd. En het ideale complement van Hrosovsky. Voor Van den Brom was Heynen zelfs de ‘missing link’ van zijn ploeg: “Hij leest het spel als geen ander, is altijd aanspeelbaar, zorgt voor controle, maar hij speelt ook op het juiste moment vooruit.”

Dat zijn veel complimenten voor een speler die bij de jeugd niet meteen erkend werd als het grootste talent en er al eens op de bank verzeilde. En nu zó belangrijk? De Leider? “Dat ontwikkelt zich. Ik ben altijd een heel stille jongen geweest, nu durf ik in de groep mijn mond open te trekken. Dat verwacht de coach ook.”

Het komt er allemaal steeds meer uit bij Heynen. Ook bondscoach Roberto Martínez roemde zijn kwaliteiten al. Er komt door de blessure van Witsel, ook zo’n regelaar op het middenveld, misschien wel een plaats vrij in de selectie voor het EK.

“De Rode Duivels zijn altijd een ambitie geweest, het zou een mooie volgende stap zijn. Als die kans er komt, zoveel te beter. Komt die er niet, dan ga ik dubbel zo hard werken. Maar mijn focus is nu vooral Racing Genk.”

Genkie voor het leven. Hij is intussen één van de enige overblijvers van de kampioenenploeg van 2019 en ligt nog tot 2023 onder contract. “Of ik ook droom van de stap naar het buitenland? Je verlegt altijd je doelstellingen, als die kans zich voordoet wil ik het minstens geprobeerd hebben. Maar ik zou er ook niks op tegen hebben om mijn hele carrière voor Genk te voetballen.”