Golfer Nicolas Colsaerts: “Ik maak kans op een medaille in Rio”

Weinig Belgische sporters met het talent, de flair en het zelfvertrouwen van golfvedette Nicolas Colsaerts. De 33-jarige Brusselaar, die in zijn vrije tijd al eens een balletje slaat met Michael Jordan, mikt in Rio volgend jaar op Olympisch eremetaal. Een opmerkelijke ambitie voor de nummer 243 van de wereld. “Het voorbije seizoen verwachtte ik niet genoeg van mezelf.”

We schrijven september 2012. Nicolas Colsaerts is de eerste Belg ooit op de Ryder Cup, de prestigieuze tweejaarlijkse clash tussen Europa en Amerika, met alleen de twaalf besten van elk continent. Het derde best bekeken sportevent wereldwijd, na het WK Voetbal en de Olympische Spelen. The Belgian Bomber, zijn bijnaam aan de overkant van de grote plas, flirt met de top-dertig op de wereldranking. Europa wint. Met één punt verschil. Colsaerts stuurt golficoon Tiger Woods met rode kaken huiswaarts. “Op dat moment besef je niet wat je aan het doen bent. Je wordt geleefd. Al die aandacht. Je hebt geen tijd om te genieten. En Tiger? Die was pissed off, dat kun je wel zeggen (lacht). Hij heeft me wel gefeliciteerd. Respect is heel belangrijk in golf.”

Kroongetuige van die stunt is basketlegende Michael Jordan. “Mijn jeugdidool. Het was vreemd hem daar te zien. Je beseft plots: hè, nu is Michael Jordan jaloers op mij. Jij doet iets wat hij graag zou willen, maar nooit zal kunnen. Cool. Sindsdien spelen we af en toe samen. Hij is net als ik lid van golfclub West Palm Beach in Florida. Yo, what’s up, Nico, roept hij als hij me ziet (lacht). Als hij zich op zijn gemak voelt, kan je met hem de meest normale gesprekken voeren.”

“Ik ben echt dankbaar dat ik dit leven kan leiden, dat meen ik, maar soms denk ik ook: fuck it.”

You like him or you hate him, zeggen mensen over jou.
Dat pessimisme is eigen aan Belgen. We zouden beter wat arroganter zijn zoals de Nederlanders. Overal ter wereld vind je Heineken, terwijl dat niet te drinken is. Maar Jupiler vind je nergens. Ik heb nooit begrepen waarom mensen mij niet graag hebben. Ik ben helemaal geen moeilijke gast. Waarschijnlijk vinden zij dat ik mijn talenten onvoldoende benut. Maar die mensen kennen mijn situatie niet, zij weten niet hoe intensief mijn leven is sinds mijn veertiende. Ik ben nauwelijks veertig nachten per jaar in België, ik leef in hotels en vliegtuigen, ik heb geen tijd voor een gezin. Ik ben echt dankbaar dat ik dit leven kan leiden, dat meen ik, maar soms denk ik ook: fuck it.

Eind jaren 2000 was je meer in discotheken dan op golfcourts te vinden. Was je toen de passie kwijt?
Nee, de passie zal ik nooit kwijt zijn. Anders was ik toen wel gestopt. Golf zit in mijn bloed. Ik denk echt dat ik nooit bewust gekozen heb voor deze sport, maar dat dit het levenspad is dat voor mij is voorbestemd. (denkt na) In die tijd zat ik niet goed in mijn vel. Een vroege midlifecrisis, denk ik soms. Al jaren was ik overal de jongste speler. Dat voelde niet goed. Ik woonde in Brussel, al niet de ideale plek om te golfen, en ik had veel tijd over. Wat doe je dan als 25-jarige? Dan ga je uit. Net als je leeftijdsgenoten.

Zei niemand jou: je vergooit je talent?
Iedereen zei dat. Weet je wat mijn ogen geopend heeft? Op een dag zat ik op trainingskamp in Australië. Gasten van twintig kwamen met grote ogen naar mij kijken alsof ik een superster was. Dat deed iets met mij. Ik was ook voor de eerste keer ergens de oudste.

Kunnen alleen rijkeluiszoontjes de top bereiken in golf?
Natuurlijk niet. Mijn ouders waren niet arm, maar zeker ook niet rijk. Zij hebben wel veel moeten opofferen voor mij: geld en tijd. Toen ik zes was, nam mijn vader me al mee naar de golf. Mijn leven zou er wel anders uitzien met een broer of zus. Dan zouden mijn ouders hun opofferingen verdeeld hebben. En zat ik hier niet.

Jij rookt terwijl je golft. Dat doet je imago ook geen goed.
Dat is mijn enige gebrek (lacht). Kijk, ik weet dat het niet mooi oogt, en dat het geen goed voorbeeld is voor de kinderen. Maar ik ben liever wie ik ben met een sigaret, dan een total asshole met een perfect imago.

Is het niet nefast voor je sponsorwaarde? In Amerika weigeren ze spelers te filmen die roken.
Dat klopt. Maar het is niet zo dat ik mijn hits shot met een sigaret in de mond. Ik heb meer respect dan dat. Nu, twee jaar geleden sprong er inderdaad bijna een sponsordeal af omdat ik rookte. Tot ik een gesprek had met die mensen en ze mij daarna wel een toffe gast vonden. (denkt na) Misschien moet ik toch eens nadenken over stoppen. Het is een slechte gewoonte, hè. Maar golf is zo’n stresserende sport.

Wil jij een rolmodel zijn voor deze sport die in opmars is in ons land?
(blaast) Als je daarmee bedoelt je ervaring doorgeven aan kinderen, dan zeg ik ja. Vreemd genoeg heb ik nog nooit een telefoon gekregen van de Belgische federatie om bijvoorbeeld eens een demonstratie te geven. Ik heb tenslotte de beste spelers ter wereld geklopt. Ik zou daar graag tijd voor vrijmaken, ondanks mijn drukke agenda. Maar ik heb niet de ambitie een rolmodel te zijn in de zin dat mensen je altijd en overal willen aanraken.

Voor het eerst in meer dan honderd jaar is golf weer een Olympische sport. Wat betekent Rio voor jou?
Dat is heel belangrijk. En niet alleen omdat ik kans maak op een medaille of omdat ik die sfeer eens wil meemaken. In de jaren twintig en dertig nam mijn overgrootvader deel aan verschillende Spelen als reservedoelman van het waterpoloteam en later als hoofd van de basketdelegatie (Jean-Jacques Tensen, red). Hij was erbij in Berlijn toen Hitler weigerde Jesse Owens een hand te geven.

Als je al zovele jaren golft, is de verleiding groot te denken dat je het allemaal kunt.”

Jij staat 243 op de wereldranking. Maak jij echt kans op een medaille?
(overtuigend) Natuurlijk. Dat is mijn ambitie. Ik heb het geluk dat er maar zestig spelers deelnemen, met een maximum van twee per land. Ik ben er zo goed als zeker bij. In golf is het zo dat op een wedstrijd van vier dagen zelfs de nummer 400 van de wereld de nummer 5 kan kloppen. Elke deelnemer maakt kans op goud, zilver en brons.

Doet het je wat dat Thomas Pieters (ranking 93) sinds dit jaar de Belgische nummer één is?
Ik wist dat die dag ooit zou komen. Thomas is ongelooflijk getalenteerd. Maar ik had niet gedacht zo snel. Nu, mijn ranking kan niet slechter. De laatste jaren was ik mijn drive wat kwijt. Na mijn topjaren 2010 tot 2012 had ik geen duidelijk doel voor ogen. Ik heb twee seizoenen in Amerika gespeeld, maar dat was geen onverdeeld succes. Ik voelde mij niet comfortabel. Ook mijn spel was niet goed. En het ene versterkte het andere. Het voorbije seizoen heb ik de fout gemaakt te lange rustperiodes in te lassen. Of ik verwachtte niet genoeg van mezelf. Dat kan ook. (zwijgt even) De grootste uitdaging voor mij zal zijn: die drive behouden. Voldoende uren trainen. Als je al zovele jaren golft, is de verleiding groot te denken dat je het allemaal kunt. Anderzijds zal ik nooit voor de volle honderd procent golfer zijn. Ik ben nu eenmaal geen eendimensionaal mens. Ik heb ook andere interesses. En dan kan het al eens gebeuren dat je het spoor kwijt raakt.

Je klinkt heel filosofisch.
Iemand zei ooit: als je goed wil golfen, moet je ofwel zeer intelligent ofwel zeer dom zijn. Ik zit jammer genoeg ergens tussenin (lacht). Weet je, ik heb nog steeds de passie. Zonder passie, geen liefde. En je moet liefde voelen om iets te realiseren in golf. Mijn palmares is nog niet compleet. My story isn’t over yet.

Het sportrapport van Nicolas Colsaerts

Als kind was mijn idool …
Het American Dreamteam van 1992.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …
Roger Federer. Hoe lang staat hij al aan de top? Ongelooflijk.

Mijn mooiste sportmoment?
Mijn eerste groot tornooiwinst: de China Open in 2011. Dan viel een grote druk van mijn schouders. Ik heb daar op het moment zelf meer van genoten dan van de Ryder Cup.

Mijn grootste ontgoocheling?
Mijn Amerikaans avontuur in 2013 en 2014.