Van Burkina Faso tot Peking – Elodie Ouedraogo openhartig over haar opmerkelijke verhaal: “Jeroom leert mij loslaten”

Elodie Ouedraogo (36) stopte vijf jaar geleden met topsport. Op de Memorial Van Damme. Veel leegte liet ze nadien niet toe in haar leven. Ze schreef boeken, lanceerde een modelabel, doet televisiewerk voor Woestijnvis, heeft een sportcentrum in Leuven en, last but not least, wierp een koddige baby ter wereld, Remus. “Ik denk dat ik ben waar ik moet zijn in het leven.”

We hebben afspraak om 8 uur in de ochtend. Een gezellige chaos heerst ten huize Ouedraogo in Linden, Lubbeek. De gastvrouw, opmerkelijk monter op dit onooglijk uur, zet een dampende mok koffie. Even later klauteren de kleine Remus, twee intussen, en manlief Jeroom, cartoonist voor Humo, de trap af. Veel interviews doet ze niet meer, zegt ze. “Ik ben mezelf soms beu gezien of gehoord.”

Ze vertelt vol enthousiasme over 42|54, het modelabel dat zij en Olivia Borlée uit de grond stampten. “Die passie voor mode is niet nieuw. Ik ben ermee opgegroeid. Mijn mama was naaister en maakte al mijn kleren. Maar ik doe even graag televisiewerk. Je leert er creatief denken. Wat ook goed is voor ons label. Als je als klein merk wil opvallen op een bomvolle markt, dan moet je creatiever zijn dan de rest.”

Je doet veel tegelijk. Sta je gulzig in het leven? Of ben je nog zoekende?

Dat zal wel een combinatie van de twee zijn. Toen ik stopte, was ik zoekende. Je bent meer dan tien jaar alleen met atletiek bezig. Als dat wegvalt, moet je op zoek naar een ander doel in je leven. Dat is niet evident. Ik kon mij dat gelukkig permitteren, die zoektocht. Maar vandaag denk ik dat ik ben waar ik moet zijn in het leven. Ik zou niet één iets willen kiezen. Dat zal dan wel die gulzigheid zijn.

Geniet je meer van het leven dan toen?

Ja, zonder twijfel. Als atlete was ik keihard voor mezelf. Ik kon nooit loslaten. Vandaag wel. Ik kan al eens zeggen: het is wat het is. Dat is ook dankzij Jeroom. Hij leert mij relativeren en loslaten. Je hoeft geen energie te stoppen in zaken die je niet kan veranderen. Al moet ik opletten dat ik niet te veel wil doen. Ik heb mezelf al betrapt met twee laptops in de zetel: één om aan mijn boek te schrijven (over fit worden na een zwangerschap, red) en één om met Olivia te mailen.

Ben jij niet te vroeg gestopt met atletiek? Je presteerde individueel nooit beter dan in je laatste jaar. Je werd zesde op het EK en je miste op een haar na de olympische finale op de 400 meter horden.

Ik was heel sterk dat jaar. Puur sportief had ik wellicht nog twee jaar verder gekund. En misschien zat dan zelfs het Belgisch record erin. Maar in mijn hoofd was ik klaar met atletiek. Kim en Tia waren al gestopt, Olivia was vaak geblesseerd. Ik leek wel de laatste van een generatie. Ik vond het tijd voor iets anders.

Of heb je te laat je focus verlegd van de zuivere sprint naar de horden?

Dat is dubbel. De 400 meter horden was zeker mijn beste discipline. Stel dat ik die overstap sneller maak, dan haal ik wellicht een olympische finale. Anderzijds: ik wou de aflossingsploeg niet in de steek laten. En een combinatie van die twee was niet mogelijk. Dat heb ik gemerkt toen ik de overstap wél maakte in 2008. Ik worstelde met de ene blessure na de andere. Ik heb veel aan de aflossingsploeg te danken. Ik had anders geen profcontract gekregen op mijn 21^e. Ik heb zo de tijd gekregen om professioneel te trainen en ook individueel te groeien naar een goed niveau. En we hebben toch een onwaarschijnlijke tijd meegemaakt. Ik zou die voor niets willen inruilen. We behoorden jarenlang tot de absolute wereldtop, met olympisch goud als hoogtepunt.

“Een kind kan soms zo vermoeiend zijn, zonder enige aanleiding. Te weinig vrouwen vertellen dat verhaal.”

Waar hangt je medaille?

Die ligt ergens op de schouw tussen de boeken van Remus. (lacht) Ik hecht meer belang aan herinneringen.

Je hebt deelgenomen aan drie Spelen. Klopt het verhaal dat dat er vier hadden kunnen zijn?

(knikt) Ik kreeg de vraag van Burkina Faso om deel te nemen aan de 100 meter in Atlanta. Mijn biologische moeder kwam daar plots mee op de proppen (Elodie is geboren in België waar haar moeder op dat moment studeerde, en groeide op in een pleeggezin in Tienen, red). Maar dat was geen optie voor mij. Ik was amper vijftien. Ik zou er in een onbekende entourage terechtgekomen zijn. Dat zou ook weinig respectvol geweest zijn tegenover België, het land waar ik alle kansen heb gekregen.

Wat was je kinderdroom?

Zeker niet olympisch kampioene worden. (lacht) Zangeres. Ik was fan van Sandra Kim. Al kan ik geen noot zingen. Of kapster. Ik had een vreemde obsessie voor haren. Wellicht omdat mijn haar er anders uitzag. Ik ben eigenlijk maar met atletiek begonnen omdat mijn ouders aandrongen iets van beweging te doen.

Hoe was het om als zwart meisje op te groeien in België?

Ik heb me zelden anders gevoeld als kind. Pas als je ouder wordt, begin je na te denken. Mijn ouders hebben altijd open kaart gespeeld. Je zal mensen tegenkomen die je niet moeten omdat je een andere huidskleur hebt, zeiden ze. Maar ik heb daar relatief weinig last van gehad. En als ik iets meemaak, probeer ik zen te blijven. You can’t argue with stupids. Jeroom is daar gevoeliger voor dan ik. Hij kan ontploffen. Hij heeft eens een man tegen de muur gezet in een voetbalstadion omdat die voortdurend een zwarte speler aan het uitkafferen was. (zwijgt even) Wat wel een grote angst is: dat Remus het ooit zal meemaken, racisme. Stel je voor dat hij geweigerd wordt aan de deur van de discotheek omdat hij bruin is. Ik zou kapot zijn.

“Hoe kan dat nu, dat een vader niet wil weten hoe het met zijn kind gaat, wat zij doet in het leven?”

Hoe bevalt het moederschap? Blijkt dat die fameuze roze wolk te zijn?

O neen. (lacht luid) Zeker die eerste weken waren verschrikkelijk. Vandaar dat ik toen opnieuw ben beginnen sporten. Ik wou een herkenningspunt in die totaal nieuwe wereld. Ik had nochtans alle denkbare boeken gelezen. Maar toch blijkt alles anders. Een kind kan soms zo vermoeiend zijn, zonder enige aanleiding. Te weinig vrouwen vertellen dat verhaal, vind ik. Ik was blij dat Siska Schoeters dat wel eens deed. Ik weet: je moet gelukkig zijn dat je mama kan worden, maar toch. Soms denk ik: kom Remusje, laat ons maar naar bedje gaan. (lacht)

Wil je nog kinderen?

Ik wou er vroeger vier. Nu denk ik al eens: één is ook wel leuk. (lacht)

Heb je nog contact met je biologische moeder na die bewogen aflevering van Heylen en de Herkomst?

Ik heb haar niet meer gezien. Maar dat is niet anders dan voordien. Ze informeert wel eens naar Remus, en dan stuur ik een foto door. Ik heb geen goede band met mijn moeder, en dat zal wellicht niet meer veranderen. Of ze zou zich moeten excuseren. Maar dat verwacht ik niet. (zwijgt even) Die terugkeer naar Burkina Faso was een vreemde ervaring voor mij. Een klap, ja, toch wel. Zij wou plots het verleden herschrijven. Dat doe je niet. Zij heeft in het gezicht gespuwd van de mensen die meer dan dertig jaar voor mij gezorgd hebben alsof ik hun kind was. Anderzijds ben ik blij dat ik teruggekeerd ben. Ik heb antwoorden gekregen, niet de verhoopte, maar ik heb er wel. Ik heb gezien waar ik vandaan kom. Ik heb mijn halfbroers en –zussen ontmoet. Zij kennen nu ook mijn kant van het verhaal. Ergens is de cirkel rond, al had ik bepaalde dingen liever anders gezien.

En je biologische vader?

Met hem heb ik helemaal geen contact. (even stil) Remus is een echt papakindje. Als ik hen zie spelen in de zetel, dan denk ik wel eens: hoe kan dat nu, dat een vader niet wil weten hoe het met zijn kind gaat, wat zij doet in het leven? Voor mij is dat ondenkbaar.

Het sportrapport van Elodie Ouedraogo

Als kind was mijn idool …

Merlene Ottey, de Jamaicaanse sprintster.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …

Nafi Thiam. Voor haar fenomenale prestaties, maar ook voor haar persoonlijkheid.

Mijn mooiste sportmoment?

Tweede worden op de Spelen van Peking in 2008 met de 4×100 meter. Dat moment was nóg mooier dan het goud acht jaar later.

Mijn grootste ontgoocheling?

Ik twijfel. Ik had heel graag of het Belgisch record gebroken op de 400 meter horden, of de olympische finale gehaald in 2012. Eén van de twee had moeten lukken.

(foto belga)