Sport

Enfant terrible Emile Mpenza openhartig: “Ik hoef het grote geld niet meer”

Paul Cobbaert

11-11-2018, 01:00 Bijgewerkt op: 15-09-2020, 13:40

ANTWERPEN – “Knappe vrouwen, snelle wagens: ik was tien jaar voor op mijn tijd. Dat was mijn probleem.” Aan het woord is Emile Mpenza, voormalig vedette én woelwater van ons voetbal. Hij zegt het met een knipoog, maar méént het ook. Voor dit gesprek gooit de flamboyante gamin zijn introverte zelf even overboord.

Een kleine introductie kan geen kwaad. Emile, bouwjaar 1978, is een kind van Congolese ouders die eind jaren zeventig naar België verhuisden. Zijn vader werkte als apotheker in de buurt van Bergen. Emile was net als broer Mbo een explosieve spits mét een neus voor doelpunten. Hij speelde voor Kortrijk, Moeskroen, Standard, Schalke 04, opnieuw Standard, Hamburger SV, Al-Rayyan, Man City, Plymouth, Sion en Bakoe. Maar ‘Magic’ Mpenza liet zich ook naast het veld opmerken met knappe vrouwen en soms roekeloos gedrag in het verkeer.

We hebben afspraak in de Diamond Bar van Royal Antwerp FC. Emile is een kwartier te vroeg. Hij heeft er zin in. De introverte jongen van weleer lijkt een spraakwaterval geworden. Hij stráált, in zijn nog steeds gespierde lijf. Het is zijn vriendin Deborah die van hem een gelukkig man maakt, zal hij zeggen. En het voetbal. Dankzij Antwerp, waar hij de jeugdspitsen traint, voelt hij weer dagelijks het gras onder zijn voeten. “Ik geniet opnieuw. Voetbal is mijn leven. En wat ook zo mooi is: kinderen liegen niet. Dat is het grote verschil met volwassenen. Laat me dit maar tien jaar doen. Ik hoef het grote geld niet meer.” Of die kinderen hem kennen? “Natuurlijk. Je bent de beste spits ooit, zeggen ze. Beter dan Lukaku. Misschien hebben ze gelijk. (lacht)”

Lukaku speelt voor Man Utd. Jij hebt nooit voor de échte top gespeeld.

Ik heb kansen gekregen. Toen ik achttien was, kwam Arsène Wenger bij ons thuis. Dat was Arsenal, hè. Dat was mijn droomclub. Mijn vader zei neen. Na een sterk eerste jaar bij Schalke kon ik naar Juventus. Toen zei Assauer neen (toenmalig manager van Schalke, red.). Ik heb maar tachtig procent uit mijn carrière gehaald. Ik wéét dat. Ik was twee keer écht top: dat jaar bij Schalke en mijn tweede episode bij Standard. Dat is te weinig.

Wat zou je anders doen, mocht je opnieuw beginnen?

Ik heb geleerd van het leven. Ik heb te vroeg snelle en dure wagens gekocht. Dat zorgde ervoor dat ik in de kijker liep. Ik kon dat wellicht niet aan. Ik was ook te naïef. Ik laat mensen snel toe in mijn hart. Maar wie veel geld verdient, krijgt met profiteurs te maken. Ik ben vaak bedrogen. Ik zou dat nu anders aanpakken. En drie: ik zou meteen op zoek gaan naar de vrouw die ik nu heb. Zij vult mij perfect aan. Als ik met problemen zit, weet zij het antwoord.

Een voorliefde voor wagens en vrouwen blijkt vaak een gevaarlijke eigenschap voor een voetballer.

Dat kan. Ik was tien jaar voor op mijn tijd. Dat was mijn probleem. Ik hield van knappe vrouwen en snelle wagens, ja. Vandaag is dat normaal. Je haalt niet eens de kranten daarmee. Maar toen was dat een groot drama. (zucht) De buitenwereld ging voortdurend op zoek naar sensatie in mijn leven. Ik was de Beckham van België.

En Joke van de Velde de Victoria.

Bijvoorbeeld. (lacht)

“Ik wil een écht gezin, met een kind dat kan opgroeien bij zijn mama en papa. Dan zou mijn leven volmaakt zijn.”

Was zij de reden dat jij niet schitterde op Euro 2000?

(blaast) Natuurlijk niet. Men heeft dat ervan gemaakt. Zij was toevallig Miss België. Waarom zou dat invloed gehad hebben op mijn prestatie? Ik was niet de enige met een relatie, hè. Ik vond ook niet dat ik slecht was. Ik scoorde tegen Zweden, we wonnen die wedstrijd ook. Alleen is de ploeg daarna niet kunnen groeien.

Die goal, was dat de hand van God?

Dat weet ik niet. (lacht) Allez bon, ik denk wel dat ik die bal met de arm heb meegenomen.

Zou jij vandaag in de nationale ploeg staan?

Ik denk dat wel. Ik heb met deze generatie gespeeld. Mijn laatste wedstrijd voor de Rode Duivels was in 2009 tegen Turkije. We wonnen met 2-0. Ik scoorde twee keer. En wie zat er op de bank? Hazard. (lacht)

Speelde jij graag voor de Rode Duivels?

Soms wel, soms niet. Soms had ik genoeg van de kritiek. Maar ik heb ook mooie momenten beleefd. Ik denk aan de kwalificatie voor het WK in Frankrijk onder Leekens. Ik tel uiteindelijk 57 caps en 19 doelpunten. Dat is toch niet slecht.

Het kon anders uitgedraaid zijn. Ik denk aan Junior Malanda, omgekomen bij een auto-ongeval.

Dat weet ik. Dat denk ik ook soms. (even stil) Ik ben God heel dankbaar. Die tijd is voorbij. Ik ben tevreden met mijn Volvo vandaag. Maar toen zag ik het probleem niet. Waarom kon ik naast het veld niet doen wat ik wou? Op het veld was ik honderd procent gemotiveerd. Wat zou jij doen als je plots miljoenen verdient?

Ik kan het mij zelfs niet voorstellen.

Voilà. Dat was voor mij net zo. Je bent daar niet op voorbereid. Je bent amper achttien jaar en je krijgt te maken met veel geld, veel druk en veel profiteurs. Wie kan daar wél mee omgaan? (denkt na) Ik had mensen nodig die normaal tegen mij deden. Dán kon ik presteren. Dat was zo in Moeskroen met Leekens en dat was zo in Luik met Dominique D’Onofrio.

Op je 28e trok je naar Al-Rayyan in Qatar. Was dat fout?

Ik zat toen in een moeilijke echtscheiding. Ik wou vluchten van de problemen. Ik zeg dat eerlijk. Maar ik heb me daar niet begraven. Een jaar later zat ik in Engeland en heb ik City van de degradatie gered. Wie kan dat zeggen? Helaas liep mijn contract af in 2008. De rijke Qatarezen zijn pas nadien gekomen.

“Joke was toevallig Miss België. Waarom zou dat invloed gehad hebben op mijn prestatie?”

Toen je in Manchester speelde, is je moeder overleden.

(knikt) Heel onverwacht. Een fatale astma-aanval. Waar mijn carrière voordien met ups en downs verliep, is het daarna alleen nog naar beneden gegaan. Dat is niet toevallig, denk ik. Zij was mijn houvast. Waar ik ook speelde, zij kwam me steunen. (even stil) Zij was een prachtige vrouw met een groot hart. Ik hoop dat ik ook zo kan zijn. Zij heeft haar vijf kinderen een prachtige opvoeding geschonken.

Hoe belangrijk was voetbal in jouw jeugd?

Voetbal was fun voor mij, plezier maken. Ik wou apotheker worden, zoals mijn vader. Hij was trouwens geen voetballiefhebber. Hij zag ons liever studeren dan voetballen. Dat was ook mijn plan. Maar eens we voor Kortrijk speelden, en daarna voor Moeskroen, was dat geen optie meer.

Was het moeilijk om na je carrière een nieuw leven op te bouwen?

Ja. Wat moet je gaan doen? Ik heb veel nagedacht. Ik heb even als analist voor de radio gewerkt, maar dat lag mij niet. Ik geef niet graag kritiek op andere voetballers, tenzij als coach, in hun gezicht. Ik ben blij dat Antwerp deze zomer op mijn pad is gekomen. Ik ben nu aan het studeren voor mijn trainersdiploma.

Zou je ooit hoofdcoach willen worden?

Ooit misschien, maar vandaag niet.

Welke droom koester je nog?

Ik wil een gezin met Deborah. Een écht gezin, met een kind dat kan opgroeien bij zijn mama en papa. Ik droom daarvan. Ik heb een scheiding meegemaakt, en dat is de hel. Dat wil ik niet meer. Deborah zou een schitterende mama zijn. Dan zou mijn leven volmaakt zijn. Ik hoef geen groot salaris meer. Ik ben vandaag gelukkiger dan toen ik voetbalde. Ik sta elke ochtend vol energie op. Dat is omdat ik nu een goede vrouw heb. Ik zou dat voor niets ter wereld willen inruilen.

Je hebt al een zoon van 14, Lenny.

Ik zie hem weinig. Zijn entourage wil dat niet. Die problemen blijven, ook al dateert die scheiding van meer dan tien jaar geleden. Ik begrijp dat niet. Komt daarbij dat ik in Gent woon, en hij met zijn mama in Luik. (stil) Ik zie hem doodgraag, hoor. Ik mis hem.