Panini van de week: Filip De Wilde, een afscheid in mineur

Paninistickers: in aanloop naar een EK of een WK duikt de rage telkens weer op. Niet alleen bij kinderen, maar ook volwassenen proberen vaak een gans album vol te verzamelen. Zelf zijn we ook fan. Uit nostalgie bespreken we daarom elke donderdag een sticker tot aan de start van EURO 2016 uit het rijke verleden van de Europese kampioenschappen. In aflevering twaalf van de reeks focussen we op Filip De Wilde. Een van de beste doelmannen die ons land ooit gekend heeft, maar op EURO 2000 eindigde zijn interlandcarrière in mineur.

Youtube bulkt van de blooperfilmpjes. Chauffeurs die de gekste toeren uithalen, skatestunts die misgaan en familiefeesten die uit de hand lopen. Je vindt het er allemaal. Ook stuntelende doelmannen zijn een populair item op de website waarop iedereen filmpjes kan uploaden. Als het dan over de Belgische EK-geschiedenis gaat, kom je al snel uit bij Filip De Wilde. Enigszins onterecht. De Oost-Vlaming heeft een carrière uitgebouwd om u tegen te zeggen. In eigen land in de eerste plaats bij SK Beveren en Anderlecht, maar ook bij het Portugese Sporting Lissabon en het Oostenrijkse Sturm Graz maakte hij het mooie weer.

“Op dit niveau ontoelaatbaar”
Euro 2000 draaide echter op een sisser uit voor De Wilde en bij uitbreiding de Rode Duivels. Het begon allemaal tijdens de openingswedstrijd tegen Zweden. Die moesten de Duivels koste wat het kost winnen om een kans te maken hun doelstelling te verwezenlijken: kwalificatie voor de kwartfinales. Dat leek ook een realistisch doel, aangezien de Belgen als co-organiserend land reekshoofd waren en bondscoach Robert Waseige voor een nieuwe schwung had gezorgd en in de voorbereiding met zijn ploeg enkele goede resultaten had geboekt tegen onder meer Nederland (twee keer een gelijkspel) en Italië (1-3 zege). Met twee doelpunten van Bart Goor en Emile Mpenza zaten de Belgen op rozen tegen Zweden, maar een door De Wilde fout ingeschatte terugspeelbal van Philippe Léonard zorgde nog voor heel wat gebibber in de slotfase. “Op het moment waarop Mjällby kon scoren zakte ik haast door de grond van schaamte”, vertelde de doelman na de wedstrijd. “Wat ik deed was op dit niveau ontoelaatbaar.”
De Belgen hielden desondanks stand, ook onder meer door enkele knappe reddingen van De Wilde. Toch was het vooral de blunder die na de wedstrijd besproken werd.

In de volgende wedstrijd tegen Italië stond de 33-voudige international er opnieuw, maar tegen de twee doelpunten van de bezoekers die zo de winst binnenhaalden kon hij weinig beginnen. “Ik voel met hem mee”, reageerde zijn collega aan de overkant Francesco Toldo. “Weinig werk hebben, maar je toch tweemaal kansloos moeten omdraaien is de nachtmerrie voor elke keeper.”

“Beginnersfout”
De nachtmerrie werd nog groter. In de laatste groepswedstrijd tegen Turkije had België voldoende aan een punt om door te stoten naar de kwartfinales, maar het liep gruwelijk mis. De Wilde stond opnieuw goed te keepen tot hij net voor de rust volledig tekortschoot in een kopduel tegen Hakan Sükür, waardoor de spits de scoren kon openen. “Eigenlijk was het gewoon een beginnersfout”, sprak de goalie van de Rode Duivels. “Ik zag de bal goed aankomen, maar twijfelde wat ik zou doen. Het was uiteindelijk de slechte beslissing die ik genomen heb.”

De Rode Duivels zetten nog alles op alles, maar misten elke kans. Op de counter in de tweede helft deed Hakan Sükür beter. De boeken konden toe, maar voor Filip De Wilde was de kelk nog niet tot op de bodem leeg. Helemaal in de slotfase ging hij bij een nieuwe counter aan de noodrem trekken. Scheidsrechter Benkö was onverbiddelijk en stuurde de Wase doelman met rood naar de kant. Triester kon het beeld niet zijn. Met neergelaten schouders sjokte hij richting catacomben van het Koning Boudewijnstadion. Het zou uiteindelijk de laatste wedstrijd worden van De Wilde als doelman van de nationale ploeg. Een einde dat hij niet verdiend had.