Tennisicoon Justine Henin geniet van haar nieuw leven in de schaduw: “Ik ben nu gewoon Justine”

Justine Henin is de grootste Belgische sportvrouw aller tijden. Ze was maar liefst 117 weken de mondiale nummer één van het tennis. Op haar palmares prijken zeven Grand Slams, olympisch goud en 43 WTA-tornooien. Vandaag is de 35-jarige Luikse mama en zakenvrouw. Ze mijdt de media. Voor dit zeldzame interview wil ze zich wel nog eens smijten.

Justine Henin is niet meer het introverte meisje van weleer. Tien jaar toptennis heeft haar persoonlijkheid een boost gegeven. Geldingsdrang heeft plaats geruimd voor zelfvertrouwen. Ze straalt als ze me verwelkomt in haar Club in Limelette. De Club Justine Henin: dat is een tennisacademie, een chique restaurant, een bar en ruimte voor seminaries en events. Ze is zakenvrouw vandaag, al hoort ze dat woord niet graag. Ze voelt zich in de eerste plaats Justine, een mama zoals zoveel anderen. De wereldster is van het toneel verdwenen, zegt ze.
Henin behoorde van 2001 tot 2011 tot de wereldtop. John McEnroe noemde haar eenhandige backhand de mooiste ooit gezien. Zijzelf wijt haar succes aan haar karakter, haar vastberadenheid. “Ik ben geboren met een talent. Ik heb daar weinig verdienste aan. Maar ik heb dat talent kunnen benutten. Dat was keihard werken. Als kind was ik te fragiel, te klein. Ik heb me altijd moeten bewijzen. Of dat voelde toch zo aan. Dat werkte motiverend. Ik was zeer veeleisend voor mezelf. Dat was vaak zwaar. Alles moest wijken: mijn familie, mijn sociaal leven. Het was Carlos (Rodriguez, haar coach, red) en ik tegen de rest. Ik heb geen vrienden gemaakt op het circuit. Ik zat volledig in die cocon.”

Vanwaar kwam die drive?
Ik had die als kind al. Ik was toen al zeer ambitieus. Mijn moeder is gestorven toen ik twaalf was (darmkanker, red). Dat heeft die drive nog versterkt. Ik kon dat verlies niet aanvaarden. Ik smeet me volledig op de tennis. Dat was trouwens haar grote vrees, dat ik school zou opgeven. Mijn moeder was professor. De tennis werkte uiteindelijk wel bevrijdend voor mij. Ik was ook een angstig en onzeker kind. Dankzij mijn sport ben ik iemand geworden. Ik won aan zelfvertrouwen. En ik durf vandaag extravert zijn.

Dat was nochtans niet zo tijdens je carrière.
Dat klopt. Ik was bang om mezelf bloot te geven, zelfs aan mijn entourage. Ik vreesde dat dat invloed zou hebben op mijn prestaties. Ik heb in mijn leven vaak emoties geblokkeerd. Na de dood van mijn moeder heb ik een jaar lang niet geweend. (zwijgt even) Wellicht ook daarom ben ik in 2008 een eerste keer met tennis gestopt. Ik moest mentaal orde op zaken zetten. Ik had ook privéproblemen (de scheiding met haar eerste man, red). Ik wou met mezelf in het reine komen.

Voor de Vlaamse pers was Kim Clijsters de ideale schoondochter, en jij de harde tante. Heeft die beeldvorming pijn gedaan?
Ik wil niet veralgemenen. Enkele Vlaamse journalisten bleken mij graag neer te halen. Dat heeft mij pijn gedaan, ja. Ik ga dat niet ontkennen. Ik herkende mij niet in hun kritiek. Ik ben van nature zéér gevoelig. Weinig mensen wisten dat. Ik ben blij dat ik vandaag wel mezelf kan zijn.

Hoe ziet je nieuwe leven eruit?
Ik ben nu gewoon Justine, een vrouw met kwaliteiten en gebreken, en dat voelt goed. Ik ben niet meer de nummer één. Ik heb een stabiel leven, twee mooie kinderen (Lalie, 5, en Victor, bijna 1, red), een goede echtgenoot. De relatie met mijn vader is goed. Ik heb eindelijk ook een sociaal leven. Ik maak vandaag goed wat ik tijdens mijn carrière opgeofferd heb. Ik haal ook voldoening uit mijn professioneel leven. Ik hou ervan nieuwe werelden te ontdekken. Ik heb mijn Club, mijn academie, mijn stichting Justine for Kids. Dat laatste is het belangrijkste voor mij.

Vertel.
We willen zieke kinderen en hun ouders leuke momenten bezorgen. We doen dat met allerlei activiteiten. Volgend jaar gaat ook ons vakantiehuis in Namen open. Ouders van zieke kinderen zullen er gratis een weekendje kunnen doorbrengen. Ik weet wat een ziekte kan aanrichten met een gezin. Maar ik heb desondanks mijn meisjesdroom kunnen waarmaken. Kinderen die ziek zijn, kunnen dat vaak niet. Dat raakt me. Dat doet ook mijn problemen relativeren. Ik ben niet de enige mens met tegenslag. Zelfbeklag is nooit de oplossing. Positief denken is dat wel. Ik heb tijd nodig gehad om dat te aanvaarden, veel tijd. Vandaag lukt dat.

Ben je gelukkiger dan toen je tenniste?
Ja. Als je Roland Garros wint, voel je een ongelooflijke adrenalinestoot. Dat gevoel komt niet meer terug. Maar geluk is voor mij iets anders. Geluk zit in eenvoudige emoties. Je kinderen zien spelen: dat is geluk. Liefde voelen en geven: dat is geluk. Let op: het moederschap is niet altijd makkelijk. Vooral zwaar was de uitbreiding van één naar twee kinderen. Ik wist niet dat twee kinderen zoveel meer energie zouden vragen. Er zijn ook dagen dat ik het niet meer zie zitten. Mama zijn is de mooiste job ter wereld, maar ook de moeilijkste. Daarom vind ik het belangrijk ook iets anders om handen te hebben.

Wil je nog kinderen?
Twee is goed. (lacht) Ik ben blij dat Lalie een broer heeft. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin met vier kinderen. Ik weet wat de kracht kan zijn van een broer of zus. Mijn broer Thomas was altijd een grote steun voor mij.

Doe je nog aan sport?
Zelden. Geen tijd. Slecht excuus, ik weet het. (lacht) Ik speel wel graag eens padel. Dat is fysiek minder belastend dan tennis. Ik heb ook het skiën ontdekt: heerlijk. Op de tennisbaan sta ik zelden nog. Ik doe wel eens een praatje met de speelsters hier, en geef advies aan jongeren, maar daar blijft het bij.

Je grote concurrenten van toen, de zussen-Williams, staan nog steeds aan de top. Denk je nooit: ik zou dat ook nog kunnen?
Neen. Ik heb een ander parcours moeten afleggen. Ik had als tiener te weinig fysieke kracht om de top te halen. Ik heb dus mijn lichaam extra moeten belasten. Ik wist dat het gevolg daarvan een kortere carrière zou zijn. Mijn lichaam was fysiek op toen ik in 2011 definitief stopte. Ik kan daarmee leven. Zonder die extra inspanningen was ik nooit de nummer één van de wereld geworden.

Wat mag ik je toewensen voor de toekomst?
Een goede gezondheid. Dat is echt een bezorgdheid. Ik ben bang dat mij iets zou overkomen, of mijn man, of mijn kinderen. Gelukkig remt die angst mij niet af om te genieten van het leven. Maar ik ben me goed bewust van de vergankelijkheid daarvan. Vorig jaar werd mijn zoontje twee keer opgenomen in het ziekenhuis, gelukkig niets ernstig. Maar dat heeft die angst wel weer aangewakkerd. Ik was onbeschrijflijk gelukkig toen hij weer thuis was. (zwijgt even) Ik hou heel erg vast aan klein geluk. Dat klinkt filosofisch, maar dat is hoe ik vandaag in het leven sta. Vandaag zijn alle professionele activiteiten ondergeschikt aan dat klein geluk. Dat was in mijn vorig leven anders. Maar ik heb geen spijt. Ik hoop dat mijn kinderen ook een passie vinden die ze ten volle kunnen beleven. Dat is wat ik hen toewens.

Zou jij geen Fed Cup-coach willen worden?
Ik sluit die optie niet uit. Maar vandaag is niet het geschikte moment, denk ik. Dat vraagt veel engagement. Tennis is een individuele sport. Een Fed Cup-coach moet zijn speelsters motiveren om toch ruimte te maken voor het team in een overvolle kalender. Ik vrees dat ik vandaag geen tijd heb daarvoor.

(Paul Cobbaert)

Sportrapport
*Als kind was mijn idool …
Steffi Graff. Zij was een grote inspiratiebron.
*Vandaag heb ik grote bewondering voor …
De atleten op de Paralympische Spelen. Zij leveren uitzonderlijke prestaties.
*Mijn mooiste sportmoment?
Ik heb een top-drie. Op één staat mijn eerste Roland Garros van 2003. Dat was mijn kinderdroom waarmaken. Op twee staat olympisch goud in Athene in 2004. Op drie staat de US Open van 2007. Toen speelde ik mijn beste tennis ooit.
*Mijn grootste ontgoocheling?
Wimbledon 2007: verliezen van Bartoli in de halve finale.