Impressies uit de Hel van het Noorden

Mathew Hayman verbaasde de wereld door op zijn bijna 38^ste Parijs-Roubaix te winnen. Ook achter de strijd om de felbegeerde overwinning viel er echter heel wat te beleven op en naast de Franse kasseien. Enkele impressies uit de Hel van het Noorden.

5u00. De wekker loopt af om op tijd te kunnen vertrekken richting de start van de 114^de editie van Parijs-Roubaix. De Hel van het Noorden doet zijn naam eer aan in alle betekenissen van het woord. Tom Boonen en co kunnen zich nog eens omdraaien in hun bed, maar ik moet al de baan op naar de startplaats Compiègne. Daar aangekomen blijken de renners het ook rustig te willen houden in de aanloop naar ongetwijfeld een zeer boeiende wedstrijd. De fietsen staan tot vlak voor het startschot werkloos te blinken aan de verschillende ploegbussen in de lentezon die het vroege opstaan toch enigszins balsemt. De toeschouwers kuieren gemoedelijk tussen het wagenpark op deze laatste dag van de paasvakantie.

Du vin, du pain et du boursin

De openingsfase brengt weinig verandering aan de situatie van gewapende vrede. De vips die over het parcours scheuren om de renners zoveel mogelijk te kunnen zien passeren hebben nog alle tijd om rustig te nippen van hun glaasjes bubbels. De inwoners van de verschillende dorpjes die we passeren houden het ook gemoedelijk: het Frankrijk van du vin, du pain et du boursin weet je wel.

Het vuurwerk wordt pas verwacht wanneer de eerste kasseistroken in het landschap van stoffige velden en vergane industrie opdoemen en die voorspelling wordt al snel bewaarheid. Vooraan wordt er gebikkeld om de overwinning, maar de strijd die zich ver weg van de spotlights afspeelt is minstens even boeiend. We zitten nog maar aan een strook nummer drie of het slagveld is reeds amper te overzien. Eens de traditionele prelude van de televisiehelikopter en de auto’s van de wedstrijdleiding gevolgd door de koplopers gepasseerd is, wordt het steeds meer puffen en kreunen geblazen voor degenen die op achtervolgen zijn aangewezen. De tong uit de mond en de blik op oneindig, dat is de gelaatsuitdrukking van de dapperen die vechten om de wielerbaan in Roubaix al fietsend te kunnen bereiken. Het stof dat kruipt waar het niet gaan kan, maakt het plaatje compleet. Een renner van FDJ – getekend door een val – is zelfs zo verdwaasd door de vele inspanningen dat hij bij het passeren in een bocht bijna tegen onze auto botst.

De laatste der Mohikanen

Het publiek vind het geweldig. Ook al zijn de voorschriften voor de supporters sinds enkele jaren op de kasseien een stuk strenger geworden, het internationaal diverse publiek maakt er een volksfeest van. En terecht, het wielrennen wordt steeds moderner maar Parijs-Roubaix is als een van de laatste der Mohikanen een typevoorbeeld van de sport in zijn puurste vorm. Man tegen man, hard tegen onzacht. Dat de volgende editie van Parijs-Roubaix er snel opnieuw mag aankomen. Maar misschien een kleine suggestie voor organisator ASO: maak er een avondeditie van. Nog sfeervoller en dan moet je niet zo vroeg opstaan.