Judoka Charline Van Snick: “Iemand heeft me vergiftigd. En die persoon loopt nog altijd vrij rond.”

Charline Van Snick is de Belgische judohoop in bange dagen. De 25-jarige Luikse is komende zomer in Rio topkandidate voor Olympisch eremetaal. Van Snick woont sinds twee jaar in Parijs. België ontvlucht na het cocaïneschandaal. Haar naam is uiteindelijk wel gezuiverd, maar haar vertrouwen in de federatie is ze kwijt.

Het doet wat vreemd aan, mijn ontmoeting met deze judokampioene. Op haar palmares nu al: Olympisch brons, WK-brons, Europees goud, eremetaal in alle kleuren op Grote Prijzen en Wereldbekers. Maar op mij komt geen wereldvedette toegestapt. Integendeel, de frêle blondine, amper 1.57 meter en 48 kilogram, lost geruisloos op in de drukte van het Parijse Noordstation. “En dat is goed zo”, stelt ze. “Niemand herkent mij, maar vooral: niemand veroordeelt mij.”

Van Snick en haar Franse vriend wonen in een huis even ten noorden van de hoofdstad. Vlakbij Stade de France. Ook hun leven is overhoop gehaald op die gruwelijke vrijdagavond 13 november. Haar vriend is politieman, meer specifiek bewakingsagent. Vlak na de aanslagen is hij opgeroepen naar de Bataclan, de theaterzaal waar één van de bloedbaden plaatsvond. Van Snick heeft het moeilijk daaraan terug te denken. “Dat was een onwezenlijke avond. Ik zat op trainingskamp in Lanzarote met het BOIC. Wij wisten niet juist wat er aan de hand was. Eén van de aanslagen was wel vlakbij onze woning. Je kan je voorstellen hoe moeilijk ik het had.”

Hoe leef je verder na zoiets?
Je vergeet dat niet. Vorig jaar is mijn vriend ook al aan de dood ontsnapt. De aanslag op Charlie Hebdo. Hij was aangeduid om die namiddag het redactielokaal te bewaken. In de voormiddag was er die aanslag. Hij heeft veel geluk gehad. Heel veel. (zwijgt even) Hij probeert verder te gaan met zijn leven, maar hij heeft het hard. Ik voel dat. Je wordt er ook voortdurend mee geconfronteerd. Het klimaat in Parijs is heel gespannen. Overal politie en militairen. Je moet leren leven met de idee dat er elk moment iets kan gebeuren. Dat zorgt voor stress.

Is het voor je vriend dat jij naar Parijs verhuisd bent?
Nee. Aanvankelijk zou hij naar België verhuizen. Maar die plannen zijn overhoop gehaald door de problemen met de Waalse judofederatie. Zij hebben mij laten vallen tijdens die dopingzaak. Ik mocht in België nergens meer trainen. En een private club zoeken is moeilijk in ons land. Ik heb toen besloten naar Parijs te verhuizen. Hier kan ik in optimale omstandigheden trainen. Ik heb een volledig team rondom mij uitgebouwd, allemaal Fransen. Ik werk professioneler dan ooit.

“Ik vertrouw de Waalse judofederatie niet meer.”

Je bent intussen wel vrijgesproken. Heeft de federatie nog niet gevraagd terug te keren?
Ja, toch wel. (feller) Hoe hypocriet is dat. Zij vergeten misschien, maar ik niet. Ik vertrouw die mensen niet meer. Waarom zou ik dan terugkeren?

Wat is er nu eigenlijk gebeurd? In augustus 2013, vlak na je brons op het WK, test jij positief op cocaïne en word je voor twee jaar geschorst. Eén jaar later spreekt het Internationaal Sporttribunaal TAS je toch vrij.
Ik ben vergiftigd, voilà. Iemand heeft cocaïne in mijn energiedrankje gedaan. Mijn drinkfles stak in mijn koffer. Na de opwarming, tijdens mijn kamp, bleef die een goed halfuur onbewaakt achter in de zone van de Belgen. Iemand van de federatie moet dat toen gedaan hebben. Dat kan haast niet anders. Alleen zij wisten wat en wanneer ik dronk. Gelukkig heb ik aan de hand van een haartest kunnen bewijzen dat de hoeveelheid zo klein was dat ik het niet opzettelijk kon hebben ingenomen én dat ik nooit eerder cocaïne had gebruikt. Dat was ook de conclusie van het TAS: alles wijst op sabotage.

Dat zijn wel serieuze beschuldigingen. Waarom zou iemand van de federatie dat doen?
(laconiek) Waarom doet iemand een kind geweld aan? Iemand wou het einde van mijn carrière. En die persoon loopt nog altijd vrij rond. Dat doet veel pijn. Dat is ook moeilijk om mee om te gaan. Ik heb echter geen bewijzen wie het zou kunnen geweest zijn. Er zijn ook geen getuigen. Ik heb wel klacht ingediend wegens morele intimidatie tegen mijn ex-coach (Damiano Martinuzzi, red). Hij heeft me bedreigd voor het WK. Hij was heel kwaad dat ik het jaar voordien met hem gebroken had. Van die bedreigingen zijn wel getuigen.

“Heel die affaire heeft één voordeel gehad: ik weet nu wie ik echt kan vertrouwen.”

Jij bent uiteindelijk één jaar geschorst geweest. Hoe was dat?
Dat was mentaal een heel zware periode. Je wordt door iedereen met de vinger gewezen. Zelfs door je eigen federatie. Ik was een bedrieger, een druggebruiker. Nu ja, tussen mij en de federatie heeft het nooit goed geklikt. Er was altijd wel één of ander conflict. Dat ik positief testte, maakte het voor hen natuurlijk makkelijk om mij te laten vallen. Gelukkig bleven mijn ouders en mijn vrienden mij wel steunen. Heel die affaire heeft één voordeel gehad: ik weet nu wie ik echt kan vertrouwen. (groen lachje)

Heb je nooit gedacht aan stoppen?
Nee, ik wou absoluut bewijzen dat ik geen valsspeler ben. Dat was mijn drijfveer. Alles wat ik gewonnen heb, heb ik eerlijk gewonnen. (zucht diep) Helaas ben ik wel mijn bronzen medaille kwijt, dat is blijkbaar het reglement. Ook al ben ik vrijgesproken. (weer feller) Maar de persoon die mij kapot wou, is niet gelukt in zijn opzet. Ik ben helemaal terug: 2015 was een goed jaar met de Europese titel als absoluut hoogtepunt. Echt waar, wat ik toen voelde, is onbeschrijflijk. (denkt even na) Je kan dit zien als de renaissance van Charline Van Snick. Ze hebben mij niet klein gekregen. Dat voelt zo goed aan. En ik weet: the best is yet to come. (lacht)

Dat belooft voor de Olympische Spelen in Rio deze zomer. Wat is je ambitie?
Ik wil elke wedstrijd winnen. Als dat lukt, kom je uit bij goud. (lacht) Ik weet dat ik iedereen kán kloppen, ik heb dat ook al gedaan.

Jij bent het boegbeeld van de Belgische delegatie. Kan je die extra druk aan?
Dat denk ik wel. Ik denk ook dat ik het verdien op basis van mijn palmares. Ik heb de Spelen in Londen al meegemaakt. Ik weet hoe het eraan toe gaat. Dat sterkt me ook. En die druk, ik leg mezelf dat op. Ik ben een ongelooflijke perfectionist. Ik wil de beste zijn in alles wat ik doe. Ik wil altijd beter worden. Altijd.

“Ik vecht nu in de -48 kilogram, maar het is elke dag een gevecht om daaronder te blijven. Dat is zwaar.”

Is het in deze omstandigheden niet moeilijk om voor de Belgische vlag te vechten?
Nee, absoluut niet zelfs. Ik voel me Belg, ik ben ook trots op mijn land. Ik heb enkel problemen gehad met de federatie. Nu goed, ik wil ook vooruit kijken. De relatie met de federatie is vandaag al wat beter. Je moet ook samenwerken. We doen er alles aan dat dat lukt.

Klopt het dat jij na de Spelen een andere gewichtscategorie opzoekt?
Ja, waarschijnlijk wel. Ik vecht nu in de -48 kilogram, maar het is elke dag een gevecht om daaronder te blijven. Dat is zwaar. Ik denk dat ik beter in een zwaardere categorie zou vechten, de -52 kilogram. Dat zou mij beter moeten liggen.

Een positieve noot om af te sluiten: ik zie op Instagram dat je verloofd bent. Heeft een topsporter tijd om te trouwen?
(lacht) Neen. Of nu toch niet. We zoeken nog een datum. Dat zal waarschijnlijk oktober zijn. Of pas in de lente volgend jaar. Ik wil mijn tijd nemen, want ik vind het huwelijk een heel belangrijk moment. Nu ben ik volledig gefocust op Rio.

Deze reportage kwam tot stand in samenwerking met Thalys. Meer info over de dagelijkse verbinding Brussel-Parijs (1u22 vanaf 29 euro): www.thalys.com.

Het sportrapport van Charline Van Snick

Als kind was mijn idool …
Ik had geen idolen. Sorry.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …
De Amerikaanse Ronda Rousey. Belangrijk vrouwelijk icoon voor de judosport.

Mijn mooiste sportmoment?
Brons op de Olympische Spelen in Londen. Al was ook mijn terugkeer na die schorsing onbeschrijflijk mooi.

Mijn grootste ontgoocheling?
Het wereldkampioenschap vorig jaar. Ik werd uitgeschakeld in de tweede ronde. Ik denk nochtans niet dat ik een echt grote fout gemaakt heb.