Zelfs als de ‘kleine finale’ wordt gewonnen, blijft de prestatie van Pfaff & Co heroïscher

Een anticlimax. Alleen zo kunnen we de halve finale tegen Frankrijk omschrijven. Uiteraard omdat de wedstrijd verloren werd, maar lang niet alleen daarom. Indien we na een spektakelmatch die op 3-2 eindigde de duimen moesten leggen tegen Les Bleus of als Pogba en Mbappé ons met 4-0 hadden ingemaakt, dan was het makkelijker geweest. Maar verliezen van een team dat niet beter was, doet pijn. Veel pijn.

Vooraf waren we voorzichtig optimistisch. 55 procent kans op een overwinning gaven we de Rode Duivels tegen Frankrijk. Dat het een linke wedstrijd zou worden, viel te verwachten. De Fransen beschikken immers over een getalenteerd én uitgekookt team dat de zwakke plekken van de tegenstander weet te vinden en genadeloos afstraft. Maar we hoopten dat de genialiteit van Eden en Kevin, de explosiviteit van Romelu en de subtiliteit van Dries het verschil zouden maken.

Helaas bleven de meeste Duivels onder hun gebruikelijke niveau, alleen met Hazard hadden de Fransen het af en toe flink lastig. En dan krijg je een wedstrijd die beslist wordt door details. Zoals een bal die goed valt na een stilstaande fase. Doodjammer, maar het kan gebeuren.

De vraag is nu: hoe ontgoocheld moeten we zijn? De halve finale van een WK halen, is uiteraard een uitzonderlijke prestatie. Maar toch blijven we met een onvoldaan en ontgoocheld gevoel achter. Er zat immers meer in. Topfavorieten Brazilië, Spanje en Duitsland waren al naar huis, wereldsterren Messi en Ronaldo eveneens. Traditionele toplanden als Italië en Nederland mochten zelfs niet naar Rusland afreizen. Naar de eindfase van het tornooi gaan met Frankrijk, Engeland en Kroatië: veel beter kon het niet lopen voor de Rode Duivels. Dus is het normaal dat we ontgoocheld zijn.

Anderzijds mogen we niet vergeten dat we tegen Japan door het oog van de naald zijn gekropen. Het verhaal eindigde bijna in de 1/8^ste finale. En de prestatie tegen Brazilië was super, maar we kwamen op voorsprong dankzij een owngoal en de Goddelijke Kanaries misten in de tweede helft enkele uitstekende kansen om langszij te komen. Als we hiermee rekening houden, is de halve finale een mooi eindstation. Maar toch voelt het anders. De verwachtingen waren immers torenhoog. En dit is het grote verschil met Mexico 86. Toen spraken we al van een succes als we de groepsfase doorspartelden. Alles wat daarna nog kwam, was bonus. Na de overwinningen tegen Rusland (4-3 na verlengingen!) en Spanje (na de legendarische beslissende penalty van Leo Van Der Elst!) stond het hele land op zijn kop. En dat het verhaal eindigde tegen het Argentinië van een ontketende Diego Maradona, werd als de normaalste zaak ter wereld beschouwd. Trots overheerste toen, van ontgoocheling was nauwelijks sprake. Dat we wereldkampioen zouden worden, daar durfde niemand van te dromen. Als vierde eindigen, was toen een megasucces.

Winnen de Rode Duivels zaterdag de kleine finale, dan realiseren ze de beste Belgische prestatie ooit op een WK. Maar door de huidige (te) hoge verwachtingen, zal de prestatie van Pfaff, Ceulemans & Co altijd heroïscher lijken.