“Maar ik ben nog veel trotser op de man die hij is”: Jill De Ras is bijzonder fier op haar zoon Noah Fadiga, na hartproblemen opnieuw helemaal voetballer

10 november 2024. In Gent-Standard zakt Noah Fadiga even in elkaar. Het hele stadion houdt zijn adem in. Achteraf bleek het ‘slechts’ om littekenweefsel aan zijn hart te gaan, het werd met cryo-ablatie weggebrand en voor de zekerheid werd een defibrillator ingeplant. Vorige zondag vierde Noah, 25 intussen, zijn terugkeer als basisspeler met de winning goal op Antwerp. Die 10de november en vorige zondag zat zijn moeder Jill in de tribune, zes maanden lang was ze een toonbeeld van rust en kracht. Haar bijzonder inspirerend verhaal.

Hartspecialist Pedro Brugada, die Noah behandelt, zei eerder al: het is bewonderenswaardig hoe rationeel Noah en Jill ermee omgaan.

Jill De Ras: “Zei Brugada dat? (lacht). Maar Noahs vrouw Eleni, zijn zus Naöel (19) en zijn papa Khali gaan er even krachtig mee om, hoor. We blijven ook na een tegenslag allen gewoon heel gelukkig. We vormen een heel sterke basis, waardoor Noah zich om niks zorgen hoeft te maken. ”

Noah was voorbestemd: al bij zijn geboorte hing zijn vader Khalilou (de ex-Club Brugge-ster moest bij Inter Milaan vertrekken na hartproblemen maar voetbalde met een defibrillator nog tot zijn 35ste succesvol, red.) een voetbal boven zijn wieg in plaats van zo’n muziekpopje. Noah was Khali’s en zijn droom stilaan waar aan het maken. Tot die 10de november. Er bleek evenwel geen reden voor drama: de pijnlijke operatie (omwille van de risico’s als topvoetballer moest zijn defibrillator onder zijn borst worden ingeplant waardoor zijn buikspieren moesten worden doorgesneden) en de revalidatie van vijf maanden die volgden waren volgens Noah eerder een ‘saai’ oponthoud dan een drama.

“Mijn hele familie was en blijft altijd Clubsupporter. Maar er gaat niets voor eigen bloed”

Jill: “Typisch: Noah zat nooit echt diep. Hij was eerder gefrustreerd omdat hij lange tijd fysiek niet kon doen wat hij wilde doen. Maar hij heeft nooit getwijfeld. Anders kan je nooit zo sterk terugkomen, hé.”

Elke avond een dankwoord

De winger kwam ook sterk terug: eind februari eerst bij Jong Gent, half maart bij zijn eerste invalbeurt in het eerste elftal meteen met een goal. Noah Fadiga was weer voetballer! Bijzonder: Jill, telkens weer in de tribune, is nooit bang.

“Echt niet. Weet je, elke avond voor ik ga slapen heb ik een woord van dank in mijn hoofd. Bedankt voor mijn zoon, bedankt voor mijn dochter… Voor ons mooie leven. Het is mijn ritueel om verdere bescherming te vragen, het maakt me op een of andere manier sterker. En ik zie op mijn werk als begrafenisondernemer zó vaak wat echte miserie is. Iemands kind moeten begraven, dat is toch het ergste wat er bestaat? Voor hetzelfde geld had ik mijn zoon niet meer. Pas dan zou ik het recht hebben te klagen en te zagen en diep verdrietig te zijn. Pas dan word je ongelukkig. Maar zo zitten we dus helemaal niet in elkaar. Ik ben gewoon doordrongen van een relativeringsvermogen: komt wat komt… Het enige waar je zelf over beslist: hoe reageer ik er op? En dan hebben wij het geluk de kracht te hebben alleen te denken aan al het goede dat wij hebben. Ook die tiende november, toen Noah even in elkaar zakte, sloeg ik meteen over op: oké, eerst de cardio afwachten, dan dit. Bijna te rationeel. (denkt na) Het is een natuurlijke rust die niet iedereen gegeven is, begrijp ik ook wel. Mijn mama valt dan gewoon flauw, snap je?”

Op Noahs arm staat niet voor niets getaoëerd … Faith in Fate. Geloof in het lot. Na een kleine terugval maakte dat lot hem bij zijn eerste basisplaats op Antwerp vorige zondag meteen matchwinnaar. In de tribunes van de Bosuil zwol de hele familie van trots. Jill die een bijzonder dichte band heeft met Noah voorop.

Acht handen op een buik

“Mijn band met Naöel en met Eleni is even close. We zijn echt acht handen op een buik. Eleni was er vorige zondag niet bij, Antwerp is toch iets te gevaarlijk voor een hoogzwangere vrouw. Ja, Frank, ik word binnen twee weken voor het eerst oma van een kleindochter, geweldig toch! Ik ben trouwens heel blij met Eleni, een geweldige schoondochter, een make-up-artieste. En natuurlijk was ik zondag trots op Noah. Niet omdat hij scoorde, ik ben dat elke match, elke keer hij goed getraind heeft zelfs. Maar ik ben nog zóveel trotser op de man die Noah is geworden. Noah heeft het in zijn carrière nooit gemakkelijk gehad, hé. Bij de jeugd bij Gent, Anderlecht en Club Brugge was hij laat matuur en fragiel en werd hij almaar vergeleken met zijn vader. Vlak voor zijn eerste selectie voor de Senegalese nationale ploeg liep hij een zware hersenschudding op: weg selectie. In Nederland (FC Volendam en Heracles Almelo, red.) liep het goed maar eenmaal verkocht aan het Franse Brest werd op het einde van het seizoen nadat een hartoverslag was vastgesteld zijn proflicentie ingetrokken. Een ontgoocheling die veel pijn deed. En vooral een bron van veel twijfels: mag ik nog wel voetballen? Brugada zei volmondig ja, en wie zou die autoriteit niet geloven? Waarop hij toch weer aan de slag kon bij Gent. Waar hij dan weer van Hein Vanhaezebrouck nauwelijks kansen kreeg, waardoor hij steeds meer Brest miste. Onder Vrancken liep het dan wel goed. En dan weer die tiende november.”

Club-familie

Maar we zijn intussen 20 april. Gent-Club, Milicevic nam drie maanden geleden over van Vrancken, Noah Fadiga krijgt weer veel vertrouwen, mag vandaag opnieuw in de basis worden verwacht. Club blijft speciaal voor de wingback: zijn vader maakte er zijn beste jaren mee, hij is in Brugge geboren, speelde bij de jeugd vier jaar voor blauw-zwart haalde er in 2018-19 zelfs een paar keer de bank van het eerste elftal en ging indertijd al eens mee als supporter op Europese verplaatsing. Jill is er vandaag in de Planet Group Arena ook weer bij – ze mist geen match van haar zoon.

Jill: “Mijn hele familie was en blijft altijd Clubsupporter. Maar er gaat niets voor eigen bloed. Ik ben altijd in de eerste plaats supporter van mijn zoon. En dus ben ik ‘beleefd’ anti-Brugge, het mag zondag 10-0 worden!” (lacht)