Voetbalicoon Marc Degryse over zijn rijke carrière en het leven na de sport: “Mijn leven is goed zoals het is”

Marc Degryse is één van de groten van het Belgisch voetbal. Won titels en bekers met Club Brugge, Anderlecht en PSV. Speelde mee op het WK in Italië en Amerika. Was één keer Gouden Schoen en vier keer Profvoetballer van het Jaar. Alleen zijn episode als sportleider van Club bleek geen succes. Vandaag is de 51-jarige West-Vlaming voltijds analist. En geniet hij van het leven.

Wekelijks bekijkt Marc Degryse tien à vijftien wedstrijden. Vaak op televisie, maar even vaak alleen, in zijn studio in zijn woning in Sint-Andries. Of hij dat nooit beu is? “Zelden. Ik moest onlangs op een vrijdagavond Union tegen Standard doen. Zelfs dat viel mee. (lacht) Nu, als Filip Joos op woensdagavond in play-off 2 Moeskroen tegen Lokeren verslaat, dan denk ik wel: shit, dit moet hard zijn. Maar verder neen, dit is een fantastische job. Ik werk voor verschillende zenders, doe binnen- én buitenlands voetbal, schrijf columns, heerlijk.”

Welk leven leidde je het liefst: dat van voetballer, dat van sportleider of dat van nu?

Zonder twijfel: dat van voetballer. Ik ben nu vijftien jaar gestopt, en ik mis het nog steeds. De dag dat ik prof werd bij Club, in juli 1983, is één van de mooiste van mijn leven. Hoe ziet het leven van een prof eruit? Voetballen, trainen, weinig stress, goed je boterham verdienen. Mooier wordt het niet, hoor. Dat elke speler dat maar goed beseft.

Wat was je plan B?

Verder studeren: lichamelijke opvoeding of talen. Dat was mijn plan A. Ik dacht nooit dat ik prof zou kunnen worden. Dat kwam plots en heel snel. Ik deed niet voor niets Latijn-Wiskunde. Zolang ik bij Ardooie speelde, tot mijn vijftiende, had ik zelfs weinig interesse in profvoetbal. Zelf voetballen was mijn grote passie.

Je speelde toch ook muziek, niet?

(knikt) Trompet, bij de lokale fanfare. Tot ik naar Club verhuisde. Dat viel niet te combineren. Mijn muziekleraar vond dat jammer. Jongen toch, zei hij, je zal maar kunnen voetballen tot je 35^e, muziek spelen doe je tot je 65^e. (lacht)

Betekent muziek vandaag nog iets in je leven?

Ja, toch wel. Muziek kan mij kippenvel bezorgen. In juni gaan we naar Coldplay in Brussel. Ik kijk daar geweldig naar uit. Ik zou ook graag eens Tomorrowland doen. Mijn dochter zeurt al jaren om kaarten.

Je hebt twee kinderen. Ben je een beschermende papa?

Mijn vrouw meer dan ik. Zij wil soms meer vriendin zijn dan moeder. Ik niet. Ik wil vooral vader zijn. Ik geef hen vrijheid, en stuur bij als dat nodig is. Dat is vooral nodig bij mijn zoon die er 15 is. Hij is een deugniet, net als ik destijds. Hij voetbalt trouwens bij KV Oostende. Mijn dochter is er al 20. Zij studeert management en heeft al drie jaar een relatie.

“Ik zou Club afwijzen mocht ik de tijd kunnen terugdraaien.”

Toen je afscheid nam, omschreef Voetbal International je als een on-Belgisch talent. Akkoord?

Ik was een technische voetballer, en dat was toen atypisch in België. Maar dat zal ook op mijn karakter slaan. Ik heb mij altijd durven uiten op en naast het veld. Ik stak me niet weg. Dat neigde toen meer naar de Nederlandse mentaliteit. Dat zit in mijn natuur. Als kind was ik al een haantje-de-voorste. Dat ik vooral met Nederlandse trainers gewerkt heb, heeft die karaktertrek versterkt. Een Henk Houwaert stampte dat erin, hoor: straal vertrouwen uit, heb lak aan al de rest. Maar vandaag zou mijn stijl niet meer on-Belgisch zijn.

Fijnbesnaarde voetballers hebben vaak eigenzinnige karakters. Jij ook?

Waarschijnlijk wel. Dat hoort erbij als je overtuigd bent van jezelf. Dat heeft ook voor botsingen gezorgd. Ik heb zo Mexico ’86 gemist (zie kader, red.). Ik lag overhoop met Houwaert bij Club: hij vond dat ik niet leefde als een prof. Hij had niet helemaal ongelijk. Die ervaring heeft mij gesterkt. Dat is mij niet meer overkomen.

Je hebt maar één rode kaart op je naam staan. Dat is ongelooflijk.

Ik vind het onbegrijpelijk dat aanvallers over de rooie gaan als ze uitgedaagd worden. Dat is net wat een verdediger wil. Als je echt prof bent, dan zorg je dat je goed zit in je hoofd. Punt. Ik heb mij één keer mispakt. Een duw tegen Vidmar van Waregem. Ik weet dat nog goed. Vrije trap voor ons, en hij bleef maar voor die bal staan.

“Mijn carrière had niet veel beter gekund”, zei je bij je afscheid. Ben je daar nog steeds van overtuigd?

Toch wel, ja. Gezien de omstandigheden. Stel dat het Bosmanarrest toen al bestond, dan was ik na enkele jaren Club naar het buitenland vertrokken, en niet naar Anderlecht. PSV, Ajax, PSG, Monaco en Atletico Madrid toonden interesse, waarschijnlijk nog andere ploegen ook, maar Club liet me niet gaan. Tot Anderlecht de gevraagde som op tafel legde (zo’n 2,25 miljoen euro, red.).

Heb je spijt van die overstap?

Neen, toch niet. Ik wou andere lucht.

In Ardooie liep men toen met je lijkkist rond de kerk. Raakte je dat?

(blaast) Allerlei toeren zijn er geweest. Mij raakte dat niet echt, neen. Als voetballer weet je dat die commotie er komt. Zolang dat maar niet fysiek wordt. Het deed mijn ouders meer pijn. Clubsupporters zagen hen plots als vijanden. Zij hebben vrienden verloren. Toch hebben ze mijn beslissing gerespecteerd. Maar kijk: ik heb uiteindelijk zes prachtige jaren beleefd bij Anderlecht. Ik heb er zelfs een Europese finale gespeeld. Ik zou die jaren niet willen inruilen.

“Houwaert belde met bondscoach Thys om te vragen mij niet mee te nemen naar Mexico.”

Zie ik het juist dat jij door die voorgeschiedenis geen eerlijke kans gekregen hebt als sportleider?

Dat denk ik ook. Een deel van Club heeft me dat nooit vergeven. Herinner je je die krantenkoppen over een paarse bus die ik besteld zou hebben voor de spelers? Alsof dat mijn taak was, bussen regelen. Let op: ik vond dat wel een boeiende job. Ik dacht ook dat ik dat voor de rest van mijn leven zou doen. Alleen moet je, als je die functie bekleedt, alle macht hebben. Dat was bij mij niet het geval. Ik moest te veel verantwoording afleggen tegenover mensen met minder voetbalverstand, zoals Michel D’Hooghe, Filips Dhondt en enkele anderen van de beheerraad. De focus lag te veel op politiek, en te weinig op het sportieve.

Zou je nog eens in zo’n avontuur stappen?

Neen. Ik zou ook Club afwijzen mocht ik de tijd kunnen terugdraaien. Ik had kunnen beseffen dat ik, door mijn Anderlechtverleden, nooit door iedereen aanvaard zou worden. Ik heb nadien wel nog gesprekken gevoerd. Met wijlen Jean-Marc Degryse van Kortrijk. Met Luciano D’Onofrio toen die Beerschot wou overnemen. Maar het gevoel zat nooit helemaal goed. En nu is het te laat. Mijn leven is goed zoals het is. Ik heb geen andere ambities meer.

Voel je nooit de behoefte eens uit die voetbalcocon te breken?

En wat moet ik dan doen? (lacht) Ja, het jaar na Club heb ik daaraan gedacht. Waarom eens niets in de horeca doen? Of een hotel? Maar dat is niet evident, hoor. Als je zolang in één stiel zit, dan doe je niet plots iets anders.

Ben jij geen durver?

Als ik iets doe, wil ik weten waaraan ik begin. Ik ben niet iemand die grote risico’s neemt. Het moet verantwoord zijn.

Om af te sluiten. Waarom heb je dat Nederlands accent nooit afgeworpen?

(verbaasd) Is dat zo? Ik vind het al beter dan vroeger. Toen ik bij PSV speelde, was het echt erg. Dat geef ik toe. Maar ik kan op tv toch moeilijk West-Vlaams spreken? Als Nicole (zijn vrouw die Nederlandse is, red.) terugkeert naar Amsterdam, krijgt zij trouwens te horen dat ze te Vlaams spreekt. (lacht) Al betrap ik mezelf er wel op dat ik in discussies teruggrijp naar het Hollands accent. Vreemd, ik weet het.

Het sportrapport van Marc Degryse

Als kind was mijn idool …

Had ik niet. Ik voetbalde vooral graag zelf.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …

Usain Bolt. Wat een atleet. Die man is levende promotie voor de atletiek.

Mijn mooiste sportmoment?

(denkt na) Neen, ik kan niet één moment kiezen.

Mijn grootste ontgoocheling?

Mexico ’86 missen: een zware opdoffer. Ik vond dat ik erbij hoorde. Houwaert belde toen met bondscoach Guy Thys om te vragen mij niet mee te nemen. Hij had dat anders kunnen oplossen. Hij had niet naar Thys moeten bellen.

(foto belga)