Mathias Delorge over zijn broertje Lucas : “Hij is heel blauw-zwart. En mijn beste vriend!”

Hij hoort liever ‘hoeksteen’ dan ‘sheriff, maar feit is dat de pas twintigjarige Mathias Delorge zich bij AA Gent wel heel snel heeft ontpopt tot revelatie. De volbloed Kanarie is uitgevlogen naar ‘meer’ en wil nóg meer. “Ik zit elke keer weer te popelen: begint die opwarming nu nog niet?” En, leuk, deze middag in de topper tussen blauw-zwart en blauw-wit: zijn beste vriend is een ‘blauw-zwarten’. “De dood van onze nonkel heeft mijn broertje Lucas en ik nog dichter bij elkaar gebracht.”

Donderdagmiddag haalde Mathias Delorge (20) aan het station zijn broertje Lucas (17) op. Hij moest voor de zekerheid nog eens navragen: “Toch Gent Dampoort, hè?” De vorige keer stond hij te wachten aan Gent Sint-Pieters. Te zijner verschoning: “Sint-Truiden heeft maar één station …” Het is nog wat zoeken voor het groot Belgische talent dat eind juli STVV na lang twijfelen – straks meer daarover ruilde voor Gent. Waar de middenvelder intussen een flatje net buiten het centrum betrekt, zijn vriendin studeert nog in Leuven. De Limburger vindt Gent wel héél tof. “Wel drukker dan Sint-Truiden.” En zijn broertje weer wat dichterbij, Lucas voetbalt al sinds de zomer van 2023 bij de U-18 van Club Brugge. “Ook op het middenveld, maar aanvallender dan ik, hij is eerder een 8. Ik heb altijd gezegd dat Lucas meer intrinsiek talent heeft dan ik. We zoeken elkaar zoveel mogelijk op.”

Waar zouden de broertjes het er donderdag over hebben gehad, denk je? Over Club Brugge-AA Gent natuurlijk. “Lucas is écht al een blauw-zwarten! En intussen leerde ik de voorbije dagen al dat de wedstrijden tegen Club Brugge voor AA Gent even beladen zijn als Sint-Truiden-Genk. De Slag om Vlaanderen, ja …” En de broertjes hadden het daarbij natuurlijk ook over Club-Dortmund van woensdag. “Ik zag de match. Club was sterk, ja.” Of hij toen even heeft gedacht: fuck, ik had ook in de Champions League kunnen staan? “Even aan gedacht, ja. Maar dan zonder die fuck. Ik ben nog altijd blij met mijn keuze voor AA Gent.”

Dat ging zo. Alle clubs die hem na zijn beresterk seizoen met STVV deze zomer wilden, schreef hij op een papiertje met de plus- en minpunten. En dat waren er nogal wat. Concrete voorstellen van het Italiaanse Venezia, het Franse Brest en Toulouse en het Nederlandse Feyenoord. En nog wat vagere interesse uit de Bundesliga. En in eigen land drongen Genk, Club Brugge en Gent aan. “Te veel keuze hebben is ook niet makkelijk hoor. Bij de plusjes stonden Brest en Club Brugge die Champions League speelden, niet makkelijk om daar neen op te zeggen … Maar bij speelkansen stond daar dan weer een vraagteken bij. En zou Brest zijn goede seizoen kunnen bevestigen? Toulouse was dan weer een mooie club, Italië een avontuur … En de ene competitie vond ik interessanter dan de andere. Maar het belangrijkste waren de speelkansen, ik wilde mij verder kunnen ontwikkelen. Niet de fout maken als sommige anderen die een te grote stap te zetten om dan op de bank te zitten.”

Thorsten Fink

Bij Genk stond eigenlijk alleen Thorsten Fink, zijn ex-coach bij STVV, bij de plussen. “Ik had vorig seizoen veel aan hem te danken. Zijn spel ligt me ook wel, Genk doet het nu ook heel goed. Hij heeft ook váák gebeld om te proberen mij te overhalen, ze wilden me écht. Maar het bleef Genk, hè.” Een no brainer voor een volbloed Kanarie. Dat zijn beste Truiense maten Matte Smets en Jarne Steuckers Genkie waren geworden, speelde nauwelijks. “Ik kon het echt voor mezelf niet verantwoorden om voor Genk te gaan voetballen. Al benadrukte mijn vader (teammanager van STVV, red.) dat hij zelfs dan achter mijn keuze zou staan.”

Ook opvallend op zijn lijstje: nergens stond vermeld waar hij het meest kon verdienen. “Ach, ik kwam van Sint-Truiden, ik zou overal een stuk meer verdienen. Bij sommige clubs was dat énorm meer. Maar dat speelde niet, ik ben pas 20.”

AA Gent betaalde naar verluidt 3,5 miljoen euro, Delorge tekende voor vier jaar. “Gent was op mijn lijstje de meest complete club.”

“Gudjohnsen is binnen de ploeg geen item. Als die ene goal valt, volgen er nog veel”

We zijn nauwelijks drie maanden verder en Mathias maakte op het middenveld wel heel snel de hoge verwachtingen waar. Door de ene Gentse volger wordt hij al een ‘hoeksteen’ van de Buffalo’s genoemd, door een andere de nieuwe ‘sheriff’ van de ploeg. Hij noemt het liever gewoon een “aangename verrassing” dat het meteen zó lekker voor hem loopt bij Gent.

“Al wist ik vooraf wel van mezelf dat ik geen slechte voetballer ben. Dat ik hier zo goed ben opgevangen, helpt ook wel. En door het plotse vertrek van regulator Julien De Sart lag de weg plots open, anders had ik wellicht wat langer moeten wachten op mijn kans. Nu heb ik die meteen kunnen grijpen.”

Weg uit de comfortzone

Zoals hij vorig seizoen na zijn terugkeer bij de Kanaries, na een uitleenbeurt van een half jaartje aan Lierse Kempenzonen in 1B, ook meteen een ‘hoeksteen’ werd van Finks frisse STVV : hij miste op 40 wedstrijden nauwelijks 47 minuten.

“Lierse Kempenzonen bleek achteraf een heel belangrijke keuze geweest. Ik was door een blessure een half jaartje out geweest en wilde spelen. En ik liep bij STVV nog met de sticker ‘jeugd’, ik wilde uit die comfortzone, naar een mannenwereld, zowel in de kleedkamer als op het veld. Waar alleen het resultaat telde. Al staat voetballen voor mij nog altijd voor genieten. Dan zit ik in de kleedkamer al te popelen: begint die opwarming nu nog niet …? (lacht) Maar dat plezier zit nu wel het meest in winnen.”

Intussen hoort Delorge bij de Buffalo’s wekelijks bij de uitblinkers. Overal lof voor zijn loopvermogen – tot 16 km op een match! zijn positiespel, zijn passing …

Al is er volgens analist Hein Vanhaezebrouck, ex-coach van Gent, nog defensief werk aan. “Klopt. Maar ik heb al stappen gezet. Men mag niet vergeten dat dit pas mijn tweede jaar als defensieve middenvelder is. Bij de jeugd speelde ik altijd als aanvallende middenvelder, soms zelfs links- of rechtsbuiten.”

En toch riep zijn huidige coach Wouter Vrancken na zijn prima beslissende goal van buiten de 16 meter tegen Partizan Belgrado dat Delorge dat met zijn traptechniek meer moet proberen. “Misschien wel. Maar als ik het gevoel heb dat een ploegmaat beter staat …?”

De Buffalo’s staan voor een belangrijke Brugse week, met donderdag ook nog de inhaalmatch op Cercle. Die kan de Buffalo’s mits een goed resultaat op Club weer helemaal in de top van het klassement brengen. Als Gudjohnsen nu ook eens zou kunnen beginnen scoren. “Andri is binnen de ploeg echt geen item. Als die ene goal valt, volgen er nog veel, zeker weten. Vorig jaar met STVV maakte Kaya er op 50 matchen maar ééntje, maar na nog eentje in de voorlaatste match maakte hij er meteen weer twee.”

Op naar Chelsea

En oktober wordt al helemaal belangrijk voor Gent en Delorge. Na OHL volgt op het mythische Stamford Bridge Chelsea de eerste match in de groepsfase van de Conference League. “Ik zei vooraf nog tegen Lucas: als er nu één club is waar ik op hoop… En Chelsea werd de eerste ploeg die Gent lootte, een droom. Een test ook waar ik op dat niveau sta. (Grijnst) Mijn vader daagde Lucas en mij altijd uit: ‘I dare you to do better. Ik daag jullie uit beter te doen’. Hij speelde bijna 400 matchen in eerste klasse, hè. Maar nu kan ik hem plagen: ‘papa, je speelde toch nooit Europees …?’ Maar hij is wel heel trots.”

“Papa zei altijd: ik daag jullie uit om beter te doen. Nu kan ik hem al plagen: je speelde toch nooit Europees …?”

Ook omdat zijn oudste zoon zijn voetbalcarrière opvallend bedachtzaam aanpakt. “Hoor ik wel meer. Ik kan wel eens impulsief zijn, maar over de serieuze dingen moet nagedacht worden. Dat heeft papa nog meer, die denkt soms te veel na, vind ik. Ik had altijd wel spelers naar wie ik opkeek, Toni Kroos, Sergio Busquets … En altijd al wilde ik alleen maar voetballen, ook op school (hij studeerde achteraf nog één jaartje voor onderwijzer, red.), in de pauzes. Maar het was pas rond mijn 16-17de, toen ik bij de A-selectie van STVV kwam, dat ik ging beseffen wat nog allemaal kon. En ik alsmaar meer wilde.”

Terug naar STVV

En na Chelsea volgt begin oktober ook nog STVV. Op Stayen nog wel. “Dat wordt heel speciaal, ja.” Op bezoek bij de club die al Mathias’ hele leven is ingekerfd in de Delorges. Eerst en vooral bij vader Peter, al tien jaar teammanager bij STVV, daarvoor sinds 1998 speler en een jaartje T2. “En mijn beide opa’s werken er ook, de ene als verantwoordelijke van de jeugd, de andere als buschauffeur bij de jeugd. Dat het in de familie doorgaans alleen over voetbal gaat, vindt mijn moeder niet erg, die zit er al zolang in.”

De familie hangt nauw aan elkaar. “Het overlijden van mijn nonkel (Kristof, de broer van Peter , die ook bij STVV heeft gespeeld, stierf op zijn 35ste aan een hersenbloeding, red.) heeft dat nog versterkt. Hebben we allen zwaar van afgezien, hij stond heel dicht bij ons. Ook voor mijn broertje was dat een heel moeilijke periode. Maar die periode heeft ons wel nog dichter bij elkaar gebracht. Ik kan zeggen dat mijn broer mijn beste vriend is, dat komt niet vaak voor, denk ik.” Maar donderdag hadden ze voldoende om elkaar te jennen. Afspraak vandaag om 13.30 uur in het Jan Breydelstadion.