Nicolas Lombaerts: “Blij dat ik geen populaire Duivel ben”

In vergelijking met wereldtoppers in andere sporten zijn voetballers vreselijk moeilijk te bereiken, laat staan te strikken voor een diepgaand gesprek zonder taboes. Rode Duivel Nicolas Lombaerts, cynicus in bijberoep, is de uitzondering. De 30-jarige Bruggeling voetbalt bijna negen jaar voor Zenit Sint-Petersburg en is er een cultheld geworden. Zet je schrap voor een amusant gesprek. Zonder clichés, dat is de afspraak.

Waarom worden voetballers zo afgeschermd? Uit vrees dat te veel contact met de media hun aureool van goddelijkheid zou doorprikken?
(droog) Niet alle voetballers zijn domme kloten, hè. Nu, een beetje mysterie is inderdaad niet slecht. Anders geraken de mensen je snel beu. Vaak zijn het de clubs die de spelers afschermen. Zeker in Engeland is dat zo. Je zou er anders wat meemaken met de sensatiepers. Sociale media spelen ook een rol. Een voetballer heeft graag zelf in de hand hoe hij naar buiten komt. Je moet dat wel een persoonlijke en liefst ludieke toets geven, vind ik. Ik probeer dat met Instagram. Veel voetballers doen dat niet. Ze plaatsen alleen maar wat clichés. Of anderen doen dat voor hen. Dat vind ik overdreven. Dan gebruik je beter geen sociale media.

Heb jij toestemming gevraagd voor dit interview?
Nee. Ze zullen het wel zien als ik iets verkeerd zeg. Let op: het is bij ons ook strikter geworden sinds André Villas-Boas trainer is. Hij heeft jaren in Engeland gewerkt.

Voetballers hebben impact, vaak meer dan politici. Dat heb jij ondervonden toen je de Russen opriep niet naar Gent met vakantie te gaan. Moeten ze dat niet meer benutten om maatschappelijke toestanden aan te kaarten?
(blaast) Dat is moeilijk. Een voetballer moet niet overdrijven. Als Vincent Kompany iets zegt over Molenbeek, dan spreekt hij uit persoonlijke bekommernis én met kennis van zaken. Dat moet kunnen. Ik heb inderdaad de Russische supporters verdedigd. Dat zijn geen barbaren, zoals Daniel Termont (burgemeester van Gent, red) liet uitschijnen. Maar ik voel niet de drang om me te moeien met pakweg het NMBS-debat. Al kan ik daar wel iets nuttig over vertellen (lacht). Je moet opletten je niet met alles te moeien. Of je zou jezelf vergalopperen. Dat doen al genoeg mensen.

Begrijp jij de mensen die oproepen tot een boycot van het WK voetbal in Rusland?
(denkt na) Nee. Was de toekenning corrupt? Ik zou het niet weten. Blijkbaar was dat zo bij vorige WK’s. Het probleem zit bij de FIFA: die zou immuun moeten zijn voor steekpenningen. Qatar (WK 2022, red) is wat anders. Ik hoor dat Indiërs en Pakistanen er in mensonwaardige omstandigheden nieuwe stadia moeten bouwen. Dat kan niet. Als de mensenrechten geschonden worden, kan een boycot wel gerechtvaardigd zijn. Al zou in de eerste plaats de FIFA daar moeten ingrijpen.

“Een cultheld is misschien overdreven, maar de Russen beschouwen me wel als één van hen.”

Jij bent na negen jaar een cultheld in Sint-Petersburg. Hoe flik je dat in een club die bekend staat om zijn xenofobe supporters?
Ik ben wit, hè (lacht). Nee serieus, een cultheld is misschien overdreven, maar ik word wel beschouwd als één van hen. Mijn spelstijl ligt hen: niet te veel show, altijd je voet zetten. Ze zien ook dat ik mij hier integreer. En ik verdedig hen altijd in de pers (lacht).

Racisme is wel een probleem bij Zenit. Drie jaar geleden riep de grootste supportersclub in een open brief op om geen zwarte spelers aan te trekken.
Mja, ik wijt dat vooral aan onwetendheid. Het heeft in België ook een tijd geduurd vooraleer zwarten aanvaard werden. Toen ik twintig jaar geleden als klein manneke naar het voetbal ging, gooiden de supporters ook bananen. Rusland zit nu in een overgangsfase. Let op: ik keur racisme af, en wij voeren er ook campagne tegen, maar blijkbaar hebben we toch niet zoveel impact. Je moet dat tijd geven. En het is al verbeterd. Ofwel let ik er niet meer op.

Zou je in Rusland kunnen aarden?
Ik voel mij hier thuis, ja. Russen staan wel wat wantrouwig tegenover nieuwkomers en toeristen. Dat is misschien een restant van het communisme. Maar eens ze je kennen, plunderen ze hun frigo voor jou. Dan zijn het echt warme mensen. Weet je, de Russen zien België momenteel als dé broeihaard van het terrorisme. Ik heb al de vraag gekregen om mijn familie te laten overkomen. Zodat zij veilig zou zijn (lacht). Russen hebben veel respect voor sporters. Je krijgt zelden kritiek. En je wordt niet om de haverklap geconfronteerd met wat je verdient.

En toch bouw je een woning in het West-Vlaamse Hertsberge?
Je vroeg of ik er zou kúnnen aarden. Dat wel. Maar het is inderdaad zo dat we van plan zijn terug te komen na mijn carrière. Onze familie en vrienden wonen hier. Dat is de reden.

Even over voetbal. Wat moet de minimale ambitie zijn op het EK?
Geen kwartfinale zal een ontgoocheling zijn. Van dan af beslissen details.

Geen clichés was de afspraak.
(lacht) Ik weet het, maar ik kan niet anders nu. Als je tegen Duitsland uitgeloot wordt, is de kans nu eenmaal groter dat je verliest. Nu, ik heb net een maand vakantie achter de rug, het EK was wel het minste van mijn zorgen.

“Ik voel me onderschat in België”, zei je al herhaaldelijk in interviews. Kom kom, dat is toch niet juist?
Misschien is onderschatting niet het juiste woord, nee. (denkt na) Kijk, ik heb het gevoel dat ik dubbel zo goed moet presteren om hetzelfde krediet te hebben als iemand die in West-Europa speelt. Als ik sterk speel voor Zenit, maar één mindere interland afwerk, dan word ik daarop afgerekend. De mensen zien mij alleen die mindere match spelen. Dat is niet het geval voor wie bijvoorbeeld in Engeland speelt. Die zien ze ook in het weekend spelen.

“Ik wou me zo graag tonen. Daarom was die nederlaag in Gent zo’n grote ontgoocheling.”

Je kan toch niet verwachten dat wij Russische televisie kijken?
Nee, dat weet ik wel. Het is normaal dat de Russische competitie minder gevolgd wordt. Maar dat is wel moeilijk om tegen op te boksen. Daarom was die nederlaag in Gent zo’n grote ontgoocheling. Ik wou me zo graag tonen.

Elke transferperiode wordt over jouw terugkeer naar België gespeculeerd. De verwachtingen zullen torenhoog zijn.
Dat klopt. Dat is ook wat me zou tegenhouden. Als je goed speelt, is het normaal. Als je slecht speelt, kom je uitbollen. We zouden wel graag weer in België wonen. Daarom zou Lille bijvoorbeeld een ideale club zijn. Misschien leest Marc Coucke dit wel (lacht).

Op de lijst van rijkste Belgen sta jij op 484 met een vermogen van meer dan 20 miljoen euro. Ga jij rentenieren na je carrière?
Ik hoef niet meer te werken, dat klopt. Maar ik ben blij dat ik geen populaire Rode Duivel ben zoals Kompany of Hazard. Ik hoef die aandacht niet. Na mijn carrière kan ik opnieuw in de anonimiteit verdwijnen. Dat stelt me gerust. Tenzij ik trainer zou worden. Maar dat zal het geval niet zijn. Ik kijk zelden voetbal. Ik kan zelfs geen Champions Leaguewedstrijd uitkijken. Dat is grappig, want mensen denken altijd dat ze tegen mij over voetbal moeten beginnen. Nu, ik weet nog niet wat ik wil. Misschien opnieuw studeren, liefst Geschiedenis. Maar ik zie me geen leerkracht worden. Of misschien investeer ik wel in startende bedrijven. Ja, dat lijkt me wel wat.

Als je zoveel geld verdient, is voetbal dan nog een passie?
Nee, voetbal is mijn beroep. Al doe ik het wel graag. Vroeger, toen ik bij mijn opa in de tuin speelde, was het mijn passie. Eens je geld verdient, stijgt de druk en verdwijnt de passie.

Het sportrapport van Nicolas Lombaerts

Als kind was mijn idool …
Frank Farina, de spits van Club begin jaren negentig.

Vandaag heb ik grote bewondering voor …
Roger Federer. De beste tennisser aller tijden en een echte gentleman.

Mijn mooiste sportmoment?
Mijn eerste titel met Zenit in 2007.

Mijn grootste ontgoocheling?
Het missen van de Olympische Spelen in 2004 en de finale van UEFA Cup in 2008 door blessures. Fingers crossed dat me niets overkomt in aanloop naar het EK.