Remco Evenepoel over zijn debuut- en wonderjaar: “Mijn grote droom? De beste renner van de wereld zijn”

SCHEPDAAL Remco Evenepoel raasde als een Formule 1-bolide door zijn eerste jaar bij de profs. Niet alleen verraste hij de wielerfan met zijn resultaten, ook zijn collega-renners kregen het vaak moeilijk in zijn wiel. Wat brengt 2020? We beschikken niet over een glazen bol, maar zijn droom van een olympische medaille lijkt niet eens zo hoog gegrepen en is zeker geen grootspraak. “En daarbij, ik moet mijn ambitie toch niet verstoppen”, repliceert hij. “Het parcours ligt me, het wordt mijn grote doel van 2020 en ik geloof in een goed resultaat. Je moet als sporter ambitie tonen.”

Door Ann Braeckman

Winst in de Clásica San Sebastián, goud op het EK tijdrijden, zilver op het WK tijdrijden, de eindzege in de Ronde van België, de Kristallen Fiets en ook nog eens de Trofee van Sportman van het Jaar. 2019 was een jaar waarin de ster van Remco Evenepoel al heel fel schitterde, en dat voor een jongen die pas zijn debuut maakte bij de wielerprofs. Het verhaal van de renner uit Schepdaal is bekend, ex-voetballer, bij PSV, KV Mechelen en Anderlecht waar men geen doorgroeimogelijkheden in hem zag. Dus raakte Remco de bal beu, borg hij z’n voetbalschoenen op en koos hij voor een paar blinkende fietsschoenen. Eerst bleef het bij nog wat voorzichtige uitstapjes met de fiets van z’n vader, oud-wielrenner Patrick Evenepoel, maar in geen tijd liet hij iedereen versteld staan bij de junioren waar hij zich zowel tot wereldkampioen als Europees kampioen op de weg en tegen de klok kroonde in 2018. Het leverde hem een profcontract op bij Deceuninck-Quick Step. De beloftecategorie sloeg hij over en hoewel iedereen de verwachtingen temperde in het begin van dit seizoen verbaasde hij al meteen vriend en vijand in zijn maidenjaar.

En natuurlijk, zoals dat wel vaker gaat met opkomende wielertalenten wordt meteen de vergelijking met Eddy Merckx gemaakt. Op de verkiezing van de Kristallen Fiets ging de Grootste Wielrenner Aller Tijden zelf nog een stapje verder: “Zijn carrière heeft nog heel veel mogelijkheden en het is aan Remco om te bewijzen hoe ver hij het kan brengen. Hij is op de goede weg, is goed omringd en waarom zou hij niet beter worden dan Merckx?”

Dat waren heel mooie woorden Remco …

Ik was verrast door die uitspraak, maar ik denk dat iedereen intussen wel weet dat ik daar niet graag over spreek, over die vergelijking, en dat ik met mijn eigen ding bezig ben. Al ga ik natuurlijk niet verbergen dat het mijn grote droom is om ooit de beste wielrenner te worden. Alleen is dat een droom en laat ons vooral niet vergeten dat Eddy Merckx nog altijd Eddy Merckx is, met een gigantisch palmares. Ik ben gewoon mezelf en niemand zal ooit de ‘nieuwe Merckx’ worden.

Ik ben gewoon een ket uit Brussel.

Jouw debuutjaar was ongelooflijk straf. Je deed niet gewoon mee met de profs, je behaalde enkele mooie zeges. Bevestigen in het tweede seizoen is vaak moeilijker. Heb jij daar schrik voor?

Ik hoor dat de laatste tijd telkens vaker waaien rond mijn oren (lacht). Ik heb geen last van druk en het is niet dat ik er schrik voor heb, ik heb nooit schrik als het om een prestatie neerzetten gaat, al ben ik me er inderdaad wel van bewust dat het moeilijker zal zijn om te winnen, maar dan is het gewoon zaak om harder te trainen en sterker te worden. En dan zal ik wel wedstrijden winnen, denk ik. Daarom is de winter ook zo belangrijk om een goede basis te leggen, zodat je op de momenten dat je er moet staan, ook zal staan. Ik ga niet dezelfde fout maken zoals begin dit jaar toen ik wat overgewicht meesleepte. Ik heb goed op mijn gewicht gelet de voorbije weken, dat zou alvast geen probleem meer mogen vormen.

Jouw grote doel worden de Olympische Spelen in Tokio.

Ja, ik droom daar van een goed resultaat, zowel in de wegrit, als in de tijdrit. Ik mag dromen, niet? (lacht) Beide parcoursen liggen me goed, ik vind niet dat ik mijn ambitie moet verstoppen. Verder is ook het WK in Zwitserland een parcours op mijn maat. Voorts staat Luik-Bastenaken-Luik in het voorjaar met stip aangeduid. Ik train vaak op de wegen van La Doyenne en start met ambitie. Als je een wedstrijd zoals San Sebastian kan winnen, mag je dromen van de Ardennen. In het najaar is de Ronde van Lombardije een doel. Vier grote doelen dus, al ga ik niet beweren dat ik ook alles ga winnen. Ik begin mijn seizoen in de Ronde van San Juan in Argentinië in januari, lekker warm en in de zon. Het zijn zeven mooie dagen (hij koerste er ook in 2019, red.), de koers is niet al te zwaar en er ligt een tijdrit in het parcours. Dat is fijn, dan kan ik mijn Europese trui voor het eerst eens showen. Ik heb al enorm veel goesting in de start van het nieuwe wielerseizoen.

Ik ga niet dezelfde fout maken zoals begin dit jaar toen ik wat overgewicht meesleepte.

Rijd je al een grote Ronde in 2020?

Dat kan ik nu nog niet zeggen. Dat idee is besproken en de kans bestaat dat ik misschien de Giro rijd, maar er zijn nog andere opties. De visie is duidelijk: welke weg is de beste richting Tokio, dat staat altijd voorop en of de Giro daar wel of niet in past, moeten we nog beslissen.

Laten we nog even terugkeren naar jouw wonderjaar. Je bent intussen niet alleen Remco de sportman, maar ook Remco de BV. Welke waren jouw leukste ervaringen verbonden aan dit nieuwe statuut?

(meteen) Sowieso, op de boot, de televisie-uitzending van Gert Late Night met Gert Verhulst en James Cooke. Dat was een immens toffe ervaring, echt supercool. En onlangs vloog ik naar Calpe op trainingsstage en mocht ik in de cockpit. De piloten hadden op de flylist gezien dat ik meevloog naar Alicante en vroegen me of ik hen wou vergezellen tijdens de vlucht. Daar zeg je geen neen tegen natuurlijk, zo’n kans kon ik niet laten liggen. Dat waren twee dingen die echt gek en plezant waren.

Is zo’n cockpit niet heel klein?

(lacht) Eigenlijk wel, voor twee gaat dat nog, maar met drie is dat best wel krap, ik zat met mijn knietjes tegen de zetel.

De kans bestaat dat ik

misschien de Giro rijd.

Je bent nu een BV, dat brengt ook nadelen met zich mee. Ik las in een interview met Jeroen Meus, hij noemt zichzelf een allemansvriend, dat fans telkens meer verlangen en niet altijd even beleefd zijn. Ze vragen niet ‘alsjeblieft, mag ik op de foto’, maar gewoon, ‘hé, mag ik op de foto?’ Hoe ga jij daar mee om? Is het soms niet vervelend en vrees je dat ze je arrogant gaan noemen als je neen zegt?

Ja, ik begrijp wat Jeroen bedoelt. Mensen zeggen niet vaak meer alstublieft, maar gewoon: ‘Hé Remco, mag ik ne foto’ en vaak nemen ze hem dan al meteen. Ik kan soms niet eens meer ja of neen antwoorden. Mensen denken er niet altijd over na dat je even op jezelf wil zijn of bezig bent. Hier in Calpe ook, er zijn veel Belgen met vakantie en dan stellen ze me die vraag terwijl ik met een fotoshoot bezig ben of zo.

Is dat ambetant?

Soms wel. Ik zal altijd wel glimlachen op een foto omdat het een mooi souvenir is voor de fans, maar af en toe heb ik wel iets van: ‘kan je even wachten, over vijf minuten kom ik terug’ en dan vinden ze dat te veel gevraagd. Dat vind ik soms jammer. Mensen willen veel zonder dat ze beseffen dat ze soms onbeleefd zijn op dat moment.

Alles rond jou is nu nieuws, zoals het einde van je relatie, of er wordt meteen nieuws gemaakt. Je maakte je in augustus kwaad na je Europese titel toen een foto van jou verscheen met een Italiaanse renster. ‘Alsjeblieft, stuur geen fake news de wereld in’ schreef je op Twitter. ‘Jullie proberen me te breken door goed nieuws met slechts nieuws te mixen. Stop met deze bullshit.’

(windt zich nog op) Dat was heel vervelend, ik was heel kwaad, want dat was één grote leugen. Er werd een foto gebruikt van meer dan een jaar geleden. Waarom wordt zoiets zomaar op het internet gegooid en in de krant geschreven, iets compleet verzonnen? Er waren op dat moment genoeg andere dingen om over mij te schrijven. Ik was net Europees kampioen en had San Sebastian gewonnen en dan worden zulke dingen gebruikt… Ik bedoel: sportief was dat een hoogtepunt en dan leek het alsof men een put aan het graven was voor mij, men negatief nieuws bracht gewoon om mij te destabiliseren. Zo voelde ik dat aan. Ik vond dat heel negatief en dan heb ik echt wel mijn mentale kracht moeten gebruiken om mij daar terug over te zetten, om niet in die val te trappen en me te laten meeslepen. Ik moest gewoon verder blijven doen, hard trainen en werken en ook wel even op mijn manier reageren op Twitter. Keihard ontkennen en vragen om met rust gelaten te worden.

Sinds oktober ben je weer samen met Oumi, dus van de zoektocht naar een ‘nieuw lief’ voor Remco door de media ben je verlost. Is het belangrijk voor jou dat jullie opnieuw een koppel vormen. Brengt zij je tot rust?

Ja, toch wel. De beslissing om uit elkaar te gaan, gebeurde in een periode dat alles heel snel ging, het gebeurde zonder echt deftig na te denken over hoe en wat. We hadden elkaar al een paar weken niet gezien, het was heel druk en dan doe je soms… (denkt na) Kijk, ik beschouwde het allemaal misschien een beetje te veel als vanzelfsprekend. Ik heb mijn fout ingezien en ik ben blij dat we weer samen zijn. In het begin was het nog wat raar, maar nu zit het gewoon weer heel goed. We zien elkaar echt heel graag en het is fijn om weer als koppel door het leven te gaan.

Oumi heeft Marokkaanse roots. Racisme zit in onze samenleving. Op voetbalvelden zijn er spreekkoren, Romelu Lukaku werd uitgejouwd enzovoort. Hebben jullie al negatieve ervaringen gehad?

Neen, eigenlijk niet, rechtstreeks hebben we daar nog nooit mee te maken gehad, niet in ons gezicht, al besef ik wel dat er waarschijnlijk wel al dingen achter onze rug om zijn verteld. Ik kan niet meteen iets aanhalen en als het zou gebeuren, zou ik er wel op reageren, denk ik, maar het uiteindelijk wel van me afzetten. Je kan dat niet aan je vel laten kleven.

Even was er sprake in de periode van jullie breuk dat je naar Monaco zou verhuizen. Dat is intussen van de baan. Was Philippe Gilbert belangrijk om die beslissing uit te stellen?

Hij heeft daar zeker ook een rol in gespeeld. Hij had me gewaarschuwd voor bepaalde dingen, had me uitgenodigd om een kijkje te komen nemen en gaf me veel tips, zoals trainingsroutes. Nu goed: het leven is er echt helemaal anders en ik verhuis niet. Mijn ouders zijn er een weekendje verbleven en die hebben het me echt afgeraden en dat is wel het beste. Hun advies sla ik niet zomaar in de wind. Monaco is helemaal anders, té mondain, het is mijn levensstijl niet.

Je zou er wel goed kunnen trainen bergop. Misschien verander je nog van mening als je wat ouder wordt, met het oog op de ontwikkeling van je carrière.

Neen, ik denk het niet, puur omwille van die manier van leven, de sfeer die er hangt, het is me allemaal iets te hautain en zo ben ik niet. Ik ben gewoon ‘ne ket van Brussel’, een normale jongen, ik doe liever niet al te speciaal, ik ben een beetje timide durf ik misschien wel zeggen (lacht).

Monaco is helemaal anders, té mondain, het is mijn levensstijl niet.

In het wielrennen is er nu veel te doen rond ketonen. Victor Campenaerts gaf in Humo toe dat hij ze gebruikt had en er 10.000 euro aan heeft besteed. Wout van Aert, Oliver Naesen, Laurens De Plus, allen hebben ze het wel eens genomen. En jij?

Ik heb het nog nooit gebruikt.

Ah neen, ik dacht dat er bij Deceuninck-Quick Step wel meerdere renners er al eens van geproefd hadden, zo liet Peter Hespel toch uitschijnen.

Het is zeker niet iets dat vanuit de ploeg wordt georganiseerd.

Maar waarom gebruik je het niet. Het zou je kunnen helpen. Wat houdt je tegen?

De dokters hebben me er nog niet over gesproken, er is zelfs nog niets over gezegd of gecommuniceerd. Ik heb er ook nog niets van gelezen binnen de ploeg en het is me nooit gevraagd.

Volgens Campenaerts helpt het om het herstel te bevorderen.

Dat zal zeker wel het hoofddoel zijn waarom het in het wielrennen wordt gebruikt, om het herstelvermogen te versnellen. Ik doe gewoon alles nog met shakes en voeding. Misschien dat ik het volgend seizoen eens probeer, maar als ik er geen behoefte aan heb, zal ik dat niet doen.

In het wielrennen draait alles om marginal gains. Misschien kan je daar nog marge winnen?

Dat kan zeker, maar zolang je op je eigen krachten kan presteren, moet je dat doen. Momenteel voel ik niet de behoefte om die ketonen te gebruiken en dat is ook de visie van ploeg. Hoe langer je op het atletisch vermogen kan werken van de atleet, hoe beter.

Tot slot, wat mag ik je wensen voor 2020?

Een medaille op de Olympisch Spelen (lacht).