Ronald Vargas, de passionele Perla van KVO: “Koersen doe ik al, nu snel Nederlands leren”

Oostende – Ronald Vargas is terug. Meteen een goal op Anderlecht, maar al de tweede match alweer geblesseerd uitgevallen. Varglass herstelt, jenden vorige week de fans van zijn ex-club Club Brugge, zijn overstap naar Anderlecht nog niet vergeten. De Venezolaan mist vandaag wellicht ook AA Gent, maar het deert nauwelijks zijn geluk over zijn terugkeer naar België. Justine, Bonfro en vive le vélo: de passies van La Perla.

Ronald Vargas (32) blijft een schatje. Een interview? Natuurlijk. “Maar toch weer niet over mijn blessuregevoeligheid? Deze hamstringblessure kan iedereen overkomen. Ik ben topfit, speelde vorig seizoen bijna alles.” Deal. De kruisbanden, gewrichtsbanden, been- en spierletsels laten we zo. Bram, de perschef van Oostende is ook niet de moeilijkste. Een interview? Welja. “Maar toch niet te veel over Club Brugge en Anderlecht?” Ook goed. De warmbloedige Zuid-Amerikaanse artiest – “Ja, ik ben ontzettend emotioneel en romantisch” – had het uiteindelijk toch veel meer en veel liever over de liefde dan over het spelletje. Een passionele monoloog in vier hoofstukken.

Club Brugge en Anderlecht, 2008-2011

“In mijn land is voetbal niet eens zo populair, baseball en basketbal zijn er sporten 1 en 2. Hier zag ik van mijn eerste dag in België, elf jaar geleden al, fans rondlopen in een voetbalshirt met mijn naam op en stond mijn foto in alle kranten. Ik was in shock! Ik was hier meteen een stér. Eerst woonde ik in het centrum van Brugge, later in een huisje aan de kerk, in Westkapelle, en iedereen was zó gastvrij. Mijn buren trachtten zelfs Spaans met mij te spreken.”

“Was je er nog op bezoek, rond Kerstmis? Stond er een blauwe kerstboom? En ik toonde foto’s van mijn Venezolaanse vriendin, een bekende actrice…? (schatert) Kan zijn. Ik heb de beste herinneringen aan die drie jaar in Brugge. Ik was toen international in een van de beste periodes van de nationale ploeg, speelde met Club Brugge Europees voetbal, waar ik altijd van had gedroomd… Je kan niet geloven hoe gelukkig ik toen was. Ok, toen kwam Anderlecht en de supporters van Club vonden dat niet leuk, maar zulke zaken moet je er als profvoetballer bijnemen. Welk beroep je ook uitoefent, voetballer of schoonmaakster, iedereen mag zijn eigen geluk toch kiezen? Aan elke club kleven wel wat minder leuke herinneringen, ik onthoud liever de mooie. Ook van Anderlecht, ik kwam er terecht in een nog beter team, we speelden er drie jaar na elkaar kampioen. Alleen speelde ik er nauwelijks door blessures. Maar toen ik er vertrok was ik wél helemaal hersteld, in Turkije speelde ik bijna alles. Maar ik wist toen eigenlijk al: ooit keer ik terug naar België. Want er was Justine.”

Justine, por siempre

y para siempre*

“Justine is van Koksijde, studeerde voor vroedvrouw in Brugge, ik zag haar daar voor het eerst, zo’n tien jaar geleden in een restaurant waar een vriend van mij werkte. (blinkende ogen) Weet je, ik geloof echt dat we voor elkaar voorbestemd waren. Het bewijs: we hadden kort daarvoor een oefenmatch gespeeld tegen de ploeg waarin haar broer speelde, een of andere derdeklasser (Oostduinkerke, red.). En in de krant stond een foto van een duel tussen Boudewijn en ik, zonder dat ik Justine al kende. Zij die mijn vrouw zou worden al zo dicht bij mij, zonder dat ik het besefte… Dat was toch een teken van God?! Mijn ouders zeiden niet meteen: oh neen, een Belgische, onze zoon keert nooit meer terug. En haar ouders reageerden niet: oh neen, een topvoetballer! Hoewel, haar broer wel. (schatert) Die geloofde niet meteen dat ik een serieuze man was. Maar iedereen zag snel hoe ik het meende, ik werd meteen in die familie opgenomen. Voor ons, Zuid-Amerikanen, zijn gezin en familie het belangrijkste in het leven, altijd en overal. (veert op) Zag je ons huwelijksfilmpje? Hoe Justine zei dat ze mij overal zou volgen in mijn crazy life? Dat heeft ze ook gedaan! Ze studeerde af als vroedvrouw, maar toen ik naar Turkije trok, liet ze meteen haar carrière vallen om mij te volgen. Toen ze zei okay, I go with you… Op dat moment wist ik: dat is de vrouw van mijn leven, ik blijf haar eeuwig trouw! Al huwden we pas twee jaar later, in 2016, vanaf dat moment was Justine niet langer mijn vriendin, maar mijn vrouw. Toen heb ik haar ook meteen op vakantie in Griekenland ten huwelijk gevraagd, met verlovingsring en al.”

*Voor altijd en altijd – googelt u maar eens ‘Ronald + Justine Wedding trailer’ en u begrijpt waarom.

Turkije, Griekenland, Australië, 2014-2019

“Balikesirspor, AEK Athene, Newcastle Jets. Ik speelde in die vijf jaar bijna 100 wedstrijden, zo’n breekbare speler kan ik niet zijn. Sportief was mijn eerste seizoen bij AEK, toen we de beker wonnen tegen aartsrivaal Olympiakos, het beste, maar Australië was het mooiste avontuur. Een land met een geweldige natuur, dieren, vogels… Elke dag dacht ik: wauw! We woonden niet zo ver van Sydney, aan het strand. En elke dag mooi weer. ‘s Morgens trainen en ‘s namiddags zwemmen. En dolfijnen zien! Ik ben ook gek van de mentaliteit van Australiërs. Iedereen is vriendelijk, relax, chill, hulpvaardig… Ik had er de rest van mijn leven kunnen wonen. Maar het werd tegelijk tijd om ons te settelen. Ergens thuis te komen. En dat was België.”

KV Oostende, 2019 -… ?

“Intussen woont mijn hele familie in Amerika. Venezuela is echt te gevaarlijk geworden. Een vriend van mij is zomaar neergeschoten op straat. En politiek is het zwaar onstabiel, onder Nicolás Maduro. Alleen geld en macht tellen er. Geen land om er je kinderen op te voeden. Er was een mogelijkheid om in de States te gaan voetballen, dicht bij mijn ouders, broer en zus, maar we kozen voor België. Justine, of course. Maar (grinnikt) ik zweer je, eigenlijk nog meer omwille van… Bonfro. Als ons hondje, een whiskey, Australië was binnen gemogen, zaten we daar misschien nog. Maar Bonfro moest de jongste twee jaar worden opgevangen door mijn schoonouders. En we misten hem te veel.”

“Ik tekende voor een jaar, met een optie op een bijkomend jaar, maar je weet als voetballer nooit wat er kan gebeuren, ik kan in januari misschien alweer weg zijn. Al is het de bedoeling om in België te blijven. We wonen nog in Aalst, een huis dat ik er kocht in mijn Anderlechtperiode, maar we zijn aan het uitkijken om te verhuizen. Justine wil het liefst terug naar zee, ik verkies momenteel Brugge, we zien wel. En nu we terug zijn, is het tijd voor kindjes. Ik word 33, man! Kinderen die de dubbele nationaliteit zullen krijgen en dan later mogen kiezen. Ik ben in elk geval al helemaal geïntegreerd, vind ik. Ik wil ook zo snel mogelijk Nederlands leren. En het zal een heel intensieve cursus moeten zijn. (lacht) Ok, Zuid-Amerikanen zijn wellicht passioneler en leven meer van dag tot dag, maar het leven is hier stabieler en rustiger. Ik eet hier trouwens ook al álles.”

“En sterker, ik ben net als elke Vlaming gek op fietsen. Ik ben nu een Belg die koerst. Allemaal dankzij Justine en haar vader en broer, een ex-renner. Wij fietsen vaak samen. We beklommen zelfs al de Stelvio in Italië. Man man man, ik had overal krampen… Ik zei achteraf: nooit meer in mijn leven! En neen, mijn blessure heeft er niets mee te maken. (lacht) Hamstrings, opgelopen tegen Cercle, kan iedereen overkomen. AA Gent had bijna nog gekund, volgende week ben ik alweer topfit. Natuurlijk ben ik niet meer zo explosief als elf jaar geleden, toen ik hier aankwam. Maar ik heb nu zoveel meer ervaring, ben positioneel veel sterker geworden. En ik ben nog even ambitieus, wil met Oostende naar play-off 1. Dat zou mooier zijn dan mijn drie titels met Anderlecht. En we hebben het ondanks het zware programma toch goed gedaan de eerste drie wedstrijden? Al wordt Gent niet evident. Het niveau in België ligt hoog hoor, met al die teams die Europees spelen. Maar this is Belgium! And I’m so happy here!”

AA Gent – KV Oostende, vandaag om 20u.