De Panini van de Week: Thuram, verdediger van de verdraagzaamheid

Soms wordt alles ingehaald door de actualiteit. Ook deze rubriek waarin we elke week een Paninisticker uit het verleden opdiepen ontsnapt daar niet aan. Gezien het nieuws van de aanslagen in Brussel laten we daarom deze week Lilian Thuram aan bod komen. De Franse recordinternational schreef met Les Bleus naast het WK van 1998 ook EURO 2000 op zijn naam, maar stortte zich na zijn spelerscarrière volledig op zijn maatschappelijk engagement.

Wanneer we terugblikken op het Franse voetbal van het einde van de jaren negentig denken we meteen aan roemruchtig spelers als Zinedine Zidane en Thierry Henry, maar Lilian Thuram (wiens neef Yohann voor Standard uitkomt) moet zeker niet onderdoen. De clubcarrière van de rechtsback bracht hem van Monaco langs Parma en Juventus tot Barcelona en leverden hem twee landstitels op, twee bekerzeges en één UEFA Cup, maar het meeste roem vergaarde hij bij de Franse nationale ploeg.

De uit Guadaloupe afkomstige verdediger maakte zijn debuut bij Les Bleus in 1994 en zou sindsdien 142 caps verzamelen. Geen enkele Fransman deed tot nu beter. In die 142 wedstrijden scoorde Thuram slechts twee keer, maar het waren wel twee zeer belangrijke treffers die Frankrijk dankzij een 2-1 zege tegen Kroatië een plek in de finale bezorgde op het WK van 1998 in eigen land, een finale die het uiteindelijk zou winnen tegen Brazilië.

https://www.youtube.com/watch?v=PFRzzixiJb4

Geen grip op Munitis

Ook op EURO 2000 was Lilian Thuram succesvol in de mytische Franse verdediging die ook nog werd vormgegeven door Marcel Desailly, Laurent Blanc en Bixente Lizarazu. Al speelde hij op dat tornooi volgens zichzelf de slechtste match uit zijn carrière. Tegen Spanje in de kwartfinale waarin hij uitkwam tegen Pedro Munitis. “Ik heb een lange carrière gehad en kan me niet veel tegenstanders meer voor de geest halen, maar Munitis zal me altijd bijblijven”, aldus Thuram. “Ik heb hem tijdens de ganse match proberen af te stoppen, maar het lukte me niet. Dat houdt je nederig en zet je aan het denken. Zo word je beter.”

https://www.youtube.com/watch?v=_PRmzIBdC8k

Frankrijk zou uiteindelijk nipt Spanje verslaan en via de halve finale tegen Portugal ook de eindzege pakken tegen Italië. Thuram bouwde nadien nog een lange spelerscarrière uit en werd zelfs recordhouder wat betreft het grootste aantal wedstrijden op een EK-eindronde – zeventien in totaal – maar moest in 2008 na het vaststellen van een hartafwijking een punt zetten achter zijn loopbaan.

Fondation Lilian Thuram

In tegenstelling tot collega’s als Didier Deschamps en Laurent Blanc bouwde hij geen trainerscarrière uit. In plaats daarvan had hij reeds in het laatste jaar dat hij bij Barcelona actief was zijn eigen stichting opgericht: de ‘Fondation Lilian Thuram, education contre le racisme’. Dat Thuram maatschappelijk sterk geëngageerd was bewees hij trouwens reeds tijdens zijn spelersloopbaan toen hij bijvoorbeeld ten tijde van de rellen in de Parijse banlieues in 2005 scherp uithaalde naar de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy die de betrokkenen als uitschot had bestempeld.

“Toen ik op scholen als speler ging spreken, kreeg ik altijd de indruk dat racisme een taboe was bij de jongeren”, verklaart Thuram waarom hij zijn schouders heeft gezet onder de stichting die lesmateriaal en andere project uitwerkt voor scholen, ouders en sportclubs. “Ik wilde hen doen begrijpen dat racisme een intellectuele opvatting is. We worden niet geboren als een racist, maar kunnen er wel een worden. We moeten beseffen dat de geschiedenis  ons geconditioneerd heeft om ons te zien als blanken, zwarten, et cetera. Denk maar bijvoorbeeld aan het feit dat nog niet zo lang geleden in Amerika segregatie een bestaand systeem was.”

Blank en christelijk

Thuram maakte zelf deel uit van de Franse nationale regenboogploeg die bejubeld werd om haar integratie, maar heeft sindsdien veel zien veranderen. “Nu heb je bijvoorbeeld een populair iemand als Marine Le Pen van het Front National die doodleuk op televisie komt verkondigen dat Frankrijk een blank en christelijk land is”, reageerde hij onthutst na de aanslagen op de Bataclan en aan het Stade de France in Parijs in november. “Wat betekent dat? Dat degene die niet blank en christelijk zijn niet tot ons land behoren? Dat leidt uiteindelijk tot geweld. Wanneer je verdeeldheid in je maatschappij zaait, draait het altijd daarop uit. Jongeren die een doelwit zijn voor de terroristen om te rekruteren horen die boodschap en zijn daar kwetsbaar voor.” Woorden van enkele maanden oud, maar l’histoire se répète …