Het leven en de drijfveren van Wouter Vandenhaute, de grote baas van de Ronde: “Ik durf mijn dromen na te jagen”

Wouter Vandenhaute leeft op het kruispunt van media en sport. Met Woestijnvis en De Vijver Media heeft hij ons televisielandschap hertekend. Met Flanders Classics bepaalt hij het beeld van het Vlaamse wielervoorjaar. Zijn verhaal gaat over dromen en ambitie, over zelfrelativering en hoerenchance, en leidt ons naar de kust, de zon, Huise en Anderlecht.

We hebben afspraak in Nieuwpoort, in een restaurant aan de vismijn. Hij houdt van de zee, zegt hij. De zilte geur wekt nostalgie op. Als kind kwam hij hier vaak. Zijn grootouders hadden een appartement in Duinbergen. “Ik kwam met de fiets van Huise, zeventig kilometer heen en evenveel terug. Dat was genieten voor mij.” De 56-jarige Oost-Vlaming praat rustig en beredeneerd. Hij weet wat hij vertelt, en wat niet. De voorbije weken zijn vele verhalen over hem verschenen. Over zijn bod op Anderlecht, het Vlaamse wielervoorjaar, de verkoop van De Vijver Media (moederhuis van o.a. Woestijnvis en VIER, red) aan Telenet. In karakterschetsen werd hij vergeleken met Icarus, het ambitieuze jongetje dat wou vliegen.

Herken je jezelf daarin?

Voor een stuk wel, ja. Ik ben ambitieus, en ik durf mijn dromen na te jagen. Ik heb van zowel mijn moeder als mijn vader de goede genen geërfd. Mijn moeder zit ook vol drive en energie. Mijn vader is een vrijgevochten en onafhankelijk man, vol zelfvertrouwen.

Icarus verbrandde zich aan de zon. Heb jij dat met je bod op Anderlecht ook gedaan?

Neen, helemaal niet. Ik ben een dromer, maar ook een realist. Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan. Dát was geen roekeloos gedrag. Ik ben zelfs dankbaar dat ik mócht bieden op Anderlecht. Dat is de club waar ik als klein jongetje voor supporterde. Erwin Vandendaele was mijn idool. Hij woonde in een dorp naast het onze, en zo reden wij met een supportersbus mee naar Anderlecht. Intussen zit ik al 25 jaar op de eretribune. Als je dan de kans krijgt die club over te nemen, moet je spreken van geluk. Idem voor de Ronde van Vlaanderen. Ik ben de eigenaar van de belangrijkste eendagswedstrijd ter wereld. Hoeveel hoerenchance kan een mens hebben?

“Ik heb niet geprobeerd de Tour te kopen, en ik heb ook die ambitie niet. Dat is een grote leugen.”

Wou je als kind al een mediabedrijf of een voetbalploeg?

Neen, ik wou voetballer worden. Ik was goed, speelde voor Eendracht Huise in tweede en derde provinciale, maar niet goed genoeg voor de top. Voetbal was mijn grote passie. Ik shotte zelfs binnen in huis, en gaf daar luidop commentaar bij. Ook de sportjournalist zat al in mij verscholen. (lacht) Ik ben daarom op sportkot gegaan in Leuven. Ik wou leraar worden, en daarnaast zo hoog mogelijk voetballen. Maar plannen veranderen. Toen ik afstudeerde, dweilden ze de straten met de licentiaten LO. Ik heb de stap naar de sportjournalistiek gezet.

Klopt het dat je Marco Van Basten eens uit zijn hotel gesmokkeld hebt voor een interview?

Ja. Dat was in Rome. Hij speelde toen voor het grote AC Milan. Dat was zijn idee trouwens. Hij deed dat voor de kick, om eens te ontsnappen aan zijn leven. Hij trok zelfs mijn pullover aan. We zijn naar een koffiebar getrokken en om 23 uur zette ik hem weer af aan het hotel. (zwijgt even) Ik was als interviewer gefascineerd door grote sporters, ook buitenlandse toppers. Ik heb Greg LeMond geïnterviewd, Johan Cruyff, Michael Laudrup ook. Dat was niet evident. Maar ik durfde te proberen. Ik gaf niet op.

In 1997 ben je met productiehuis Woestijnvis gestart. Welke trigger maakte de ondernemer in jou wakker?

Dat was wellicht Het Huis van Wantrouwen. Ik presenteerde dat met Mark Uytterhoeven, een echte krak. Ik heb daar ontdekt dat ik belangrijker kon zijn achter dan voor de schermen. Weet je, je moet jezelf durven heruitvinden. Dat is mijn drive. Als je op je lauweren gaat rusten, moet je iets anders doen. Dat is ook wat Woestijnvis zo sterk maakt. Zie De Ideale Wereld. Satire op de openbare omroep: dat was altijd een moeilijk huwelijk. DIW bewijst dat het toch kan.

DIW gaat soms ver. Grijpt de VRT nooit in?

Dat is tot op vandaag nul keer gebeurd. Die gasten krijgen alle vrijheid. Als een thema echt gevoelig ligt, toetsen ze wel eens bij ons af. Maar wij laten hén beslissen. Goede creatieve mensen moeten voldoende zelfreflectie hebben. Ik hoop dat DIW de nieuwe Man Bijt Hond kan worden. Dat bezat ook de kracht om zichzelf te vernieuwen en zo vijftien jaar mee te gaan.

Wie heeft u trouwens overtuigd om met een bordje ‘Coucke is kaka’ te zwaaien in DIW?

Eén van de creatieve gasten. Ik vond dat zo grappig dat ik meteen toehapte. Ik vind zelfrelativering belangrijk. Ik heb het wel afgetoetst bij Kristof, onze woordvoerder. Ik heb soms de neiging te snel te gaan. Dan zadel je anderen met problemen op. Maar hij vond het goed.

“Sommige mensen hebben ingeschat dat Anderlecht beter in de handen van Coucke zou komen. Dat is de gunfactor.”

Ga je Woestijnvis niet missen?

Ik ben niet weg, hè. Ik blijf voorzitter van de raad van bestuur. Ik wil graag op dat kruispunt van sport en media actief blijven.

Je zei daarnet dat je hoerenchance hebt in je leven. Zie je dat echt zo?

Toch wel. Kijk: je moet geluk voor een stuk afdwingen. Máár: je hebt ook de gunfactor nodig. Die heb je niet in de hand. Ik ben al tien jaar de hoeder van de Ronde van Vlaanderen. Ik heb dat deels afgedwongen, maar Thomas Leysen heeft mij dat ook gegund. Anders had hij dat niet aan mij verkocht. Ik moet daar dankbaar om zijn. Het omgekeerde heb ik vastgesteld met Anderlecht.

Ging dat niet over centen?

Neen, ik denk dat dat voornamelijk over mensen ging. Marc (Coucke, red) en ik zijn totaal verschillende persoonlijkheden. Sommige mensen hebben ingeschat dat Anderlecht beter in zijn handen zou komen. Dat is die gunfactor.

Zou jij niet beter passen op het instituut Anderlecht?

Zijn we al off the record? (lacht)

Hoe zie je de toekomst van Flanders Classics?

We zijn een sterke organisatie vandaag met zes belangrijke voorjaarskoersen (o.a. Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem, red). We zijn erin geslaagd die naar een hoger niveau te tillen, ook letterlijk op de internationale kalender. Elke stap die wij zetten, wordt nauw gevolgd door de rest van de wielerwereld. Die rol van kleine, wendbare challenger vind ik prettig en wil ik ook de komende jaren spelen.

“Je moet jezelf durven heruitvinden. Dat is ook wat Woestijnvis zo sterk maakt.”

Ben je niet ambitieuzer? Ik lees ergens dat je de Tour wou kopen.

Dat is een grote leugen. Ik heb dat niet geprobeerd, en ik heb ook die ambitie niet. De Tour is Frans erfgoed en moet in Franse handen blijven. Dat neemt niet weg dat ik mijn mening heb over de Tour. Die zou de trekker moeten zijn van de vernieuwing van het mondiale wielrennen. Ik zou graag ASO daarvan overtuigen. Helaas zijn de Fransen zeer conservatief. De groten houden de kleintjes liever klein in plaats van een nieuwe dynamiek te creëren die iedereen ten goede komt.

Is wielrennen ook een passie?

Ja, absoluut. Ik hou van die sport. Maar het potentieel wordt onderbenut. Ook daarom ben ik erin gestapt. Wielrennen is, behalve in Vlaanderen, een kleine sport. Maar het heeft wel het potentieel om een middelgrote sport te zijn.

Leg eens uit.

Ik pleit voor minder wedstrijden zodat de grote renners overal aan de start verschijnen. De Vuelta en de Giro moeten met één week ingekort worden. De Tour mag drie weken blijven, maar moet wel duizend kilometer korter. Dat zou de koers weer attractief maken. (zucht) Vandaag zijn veel ritten toch oersaai?

Is een eigen voetbalploeg nog steeds een ambitie?

Als die kans komt, zal ik die grijpen. Vandaag heb ik geen concrete plannen. Je kan zoiets ook niet forceren. Misschien komt die kans niet meer. Dan is dat zo. Mijn levensgeluk hangt daar niet van af. Ik ben gelukkig waar ik nu sta.

Zou de politiek niets voor jou zijn?

(stellig) Neen. Ik heb aanbiedingen gekregen in het verleden. Maar dat is iets wat ik niet zou kunnen. Ik zou er doodmoe van worden. Ik hou van mijn onafhankelijkheid.

Heb jij eigenlijk kinderen?

Neen. (aarzelend) Het leven is zo gelopen. Catherine (Van Eylen, zijn vrouw, red) en ik praten daar doorgaans niet over in de pers. Dat is een bewuste keuze. Na Het Huis van Wantrouwen wou ik het BV-schap afbouwen. Helaas heb je dat niet altijd in de hand. (glimlacht)

(foto belga)