Xian Emmers is klaar om te schitteren bij Waasland-Beveren: “Vier jaar Italië, dat doet wat met een mens”

Het Limburgse toptalent Xian Emmers ruilde in 2015, pas zestien geworden, Racing Genk voor Inter Milaan. “Heel bewust, ik wilde bijleren.” Vier jaar later wordt de middenvelder, nog steeds een frêle knaap eigenlijk, na een harde leerschool bij de Italiaanse topclub verhuurd aan het nietige Waasland-Beveren. Waar hij niet langer meer de zoon van is. “Vier jaar Italië, dat doet wat met een mens.”

Door senior writer Frank Buyse

Dit verhaal begint op een godvergeten parking voor mobilhomes net buiten Milaan waar we drie jaar geleden te gast waren bij Marc, Nancy en Xian Emmers. Camping Inter. Xian, nauwelijks 17, voetbalde toen al een jaar voor de Italiaanse topclub Inter Milaan. “Helemaal zijn eigen keuze”, vertelde zijn vader Marc, ex-KV Mechelen en -Anderlecht en 37 keer Rode Duivel. Zijn moeder Nancy: “Zat onze zoon daar plots in Italië, moederziel alleen. De eerste maanden sprak Xian nog geen woord Italiaans. Er waren vaak traantjes telkens we weer vertrokken.” Want zowat elk weekend reden Nancy en Marc trouw op en af van Limburg naar Milaan, in hun speciaal daarvoor gekochte camper. Onuitputtelijke steun voor hun zoon.

Fast forward, we zitten drie jaar later op de Freethiel. Xian, net 20 geworden, is door de Nerazzurri uitgeleend aan Waasland-Beveren. Hij lijkt meer man geworden. Maar is nog steeds even verlegen. “Al praat ik nu toch wat makkelijker, vier jaar Italië doet wel wat met een mens.”

Beste leerschool

Maar die verlegen mens weet wel nog steeds wat hij wil. “Ik had toen het gevoel dat ik in Italië een aantal fysieke en vooral tactische aspecten van het voetbal beter zou aanleren dan in Genk, waar de focus vooral op móói voetbal lag”, vertelt de technisch begaafde middenvelder. “Ik leerde er ook snel dat voetbal niet zomaar een plezant spelletje is, maar dat het vooral hard werken. Achteraf gezien was het wel de beste leerschool.”

Aanvankelijk werd Emmers ondergebracht in de zogenaamde ‘Villa’, het jongereninternaat van Inter. “We moesten alleen denken aan voetbal en school. Met tussendoor ook al eens een uitstapje, natuurlijk. Voetballers zijn geen gevangenen, hé. (lacht) Vanaf mijn 18de, daar wordt strikt op toegekeken, moest ik zelf een appartementje zoeken. Ik heb dan nog twee jaar met een andere speler samengewoond. Ik raakte goed ingeburgerd. Het was de eerste maanden, toen ik de taal niet kende, wel op de tanden bijten maar nu kijk ik er met veel plezier op terug.”

“Was ik bij Genk gebleven, dan was ik nu niet dezelfde voetballer.”

Al is de Limburger, sowieso door zijn vader die na zijn carrière als topvoetballer in de Gamma ging werken, altijd ingeprent een eenvoudige jongen te blijven, nooit een Italiano geworden. “Neen, ik ben nog steeds niet zo modebewust”, grinnikt hij. “Ik loop ook niet met een Gucci-tas of zo.”

Sportief liep het voor de ploegmaat van Zinho Vanheusden, deze zomer voor 13 miljoen euro verkocht aan Standard, ook prima. Al op zijn 17de mocht het talent van de Primavera, de beloftenploeg, tijdens de voorbereiding proeven van het eerste elftal. Coach Frank de Boer liep zelfs zo hoog op met de Belgische jeugdinternational dat hij, eenmaal weg bij Inter, Emmers zelfs getipt zou hebben aan Ajax. “Écht…? Wist ik niet. Ik weet wel dat De Boer mij een heel goeie speler noemde.”

En ook Luciano Spalletti, die in 2017 coach werd van Inter, zag veel in de jonge Emmers en dropte hem zelfs vorige zomer nog even in de basis in de oefenmatch tegen Chelsea. Waarop dan toch werd gekozen voor een uitleenbeurt. Sampdoria had gekund, maar het werd Cremonese in de Serie B. Emmers speelde er een twintigtal matchen, met als zeldzaam hoogtepunt de winning goal tegen Benevento.

Sterker in de duels

“Cremonese was niet echt een slechte keuze, maar ik ondervond al snel dat in Serie B niet bepaald het mooiste voetbal wordt gespeeld. Voortdurend lange ballen en ‘baggeren’. Wat mij wel sterker in de duels maakte, maar het was mijn voetbal niet.”

Een nieuwe uitleenbeurt drong zich op en er was Belgische belangstelling. Eerst van Standard. Of hij al of niet moest dienen als pasmunt in de transfer van Zinho Vanheusden was niet duidelijk. Wel dat Standard twijfelde. “Het was te lang wachten. Mijn manager, mijn papa en ik dachten: ofwel willen ze me ofwel niet. En toen Adnan Custovic namens Waasland-Beveren belde, bleek dat die mij écht wilde.”

Van Italië terug naar België, hij beschouwde het niét als een stap achteruit. Van Inter Milaan naar Waasland-Beveren ook niet. “Het is ook niet zo dat ik teleurgesteld was dat het niet Standard werd. Ik zou er wellicht minder speelkansen gekregen hebben.” Dat hij bij Waasland-Beveren een jaar lang degradatievoetbal dreigt te moeten spelen, schrikt hem niet af. “Ik besef ook wel dat we er elke match zullen moeten voor vechten. Maar ik merkte toch al dat ik in een meer voetballende ploeg dan Cremonese terechtgekomen ben.”

En dat in de huurovereenkomst ook een aankoopoptie voor Waasland-Beveren toegestaan werd, mag niet beschouwd worden als een teken dat Inter minder is gaan geloven in de jonge Belg. “Ik ken geen cijfers, maar ik heb begrepen dat die optie bewust zo hoog is gelegd dat een aankoop voor een club als Waasland-Beveren niet mogelijk is. En het is wellicht ook strategisch, naar de Financial Fair Play toe.”

Hij kende de Wase club nauwelijks. Van Propere Handen had hij wel al gehoord, eenmaal duidelijk werd dat Waasland-Beveren vrijgesproken werd en in 1A bleef, volgde snel een akkoord. “Maar vraag mij niets over het Belgisch voetbal, ik heb het de laatste jaren nauwelijks gevolgd. Ik kijk sowieso weinig voetbal op televisie. Je bent er al de hele dag mee bezig.”

En ernstig mee bezig. Zo laat hij zich ook begeleiden door het topsportbureau van Niels De Jonck, zoon van Sonja Kimpen, die voedingsadvies en dergelijke geeft. “Ik wil zo fit en sterk mogelijk zijn. Ik wil ook nog via krachttrainingen spiermassa opbouwen, steviger worden. Om later nooit moeten zeggen: ik heb er niet alles aan gedaan.”

Meteen in de basis

Omdat de Italiaanse clubs veel later aan de voorbereiding beginnen, lag hij wel zes weken stil, trainde hij pas veertien dagen toen hij vorige week meteen mocht starten tegen Club Brugge. “Een teken van vertrouwen van de coach toch wel. Al ben ik conditioneel nog niet top, ik kom nog te vaak net te laat. Na een uur was het ook op.”

Intussen heeft hij er niet de minste spijt van piepjong voor het buitenland te hebben gekozen. “Was ik bij Genk gebleven, dan was ik nu niet dezelfde voetballer. Ik ondervond afgelopen weken echt hoe hier heel anders getraind wordt. In Italië draait alles streng rond tactiek, hier is het toch plezanter, meer op voetbal gericht. Ik hou het beste van twee werelden over. Ok, Youri Tielemans koos een andere weg en deed bij Anderlecht vanaf zijn 16de eerst veel ervaring op, maar elke speler moet dat voor zichzelf uitmaken.”

Straks gaat hij ook alleen wonen op een flatje in Beveren. En Ariana komt vast vaak op bezoek. Zijn vriendin van Milaan, nog studente, was hier al twee keer. Man geworden, dus. Straks, als hij zich bij Waasland-Beveren helemaal kan waarmaken, is Xian Emmers niet langer de zoon van. “Dat is ook de bedoeling. Mijn papa is alvast tevreden. Mama ook.” (lacht) Een nieuw avontuur. Maar de camper mag verkocht worden. “Zondag Antwerp, helemaal nieuw voor mij. En voor mama en papa geen uurtje rijden vanuit Limburg. Plezant, hé?”