Gezin van Thomas Siffer maakte tsunami in 2004 van dichtbij mee: “De emotionele klap kwam pas veel later”

Op tweede kerstdag van 2004 werden de landen rond de Indische Oceaan getroffen door een zware tsunami die het leven kostte aan 230.000 mensen. De zeilboot van het gezin van Thomas Siffer lag op die fatale dag voor de kust van Thailand. “We beseften op dat moment de omvang van de ramp niet.”

Voormalig journalist en tv-maker Thomas Siffer, zijn vrouw Els en hun dochtertje Luna zeilden drie jaar lang de wereld rond. “Onze boot lag eind december 2004 al enkele dagen in een kleine baai in Thailand”, vertelt Thomas. “Bij het ontbijt merkte Luna op dat de boten rondom ons vreemd bewogen. Toen ik naar de kuststrook keek, zag ik dat er iets niet klopte. Het restaurantje waar we al een paar avonden gegeten hadden, was helemaal overstroomd en we zagen overal auto’s dobberen. Samen met Will, een andere zeiler, sprong ik in een rubberbootje en voer ik naar een nabijgelegen grotere baai. Toen we daar achterom keken, zagen we een grote vloedgolf met een hoogte van 7 meter op ons afkomen. Will moest alles geven om ons bootje drijvende te houden. Ik denk dat wij de enige twee mensen zijn die met een rubberboot op een tsunami gevaren hebben. We waren niet echt bang en vonden het toen eigenlijk nog een avontuur. We beseften nog niet wat er precies gebeurd was. Pas toen we terug aan onze eigen zeilboot waren, kwam de klap. Mijn dochter riep dat ze alles had gezien en dat ze dacht dat wij dood waren. Dat was heel heftig.”

Golf van solidariteit

“Het heeft enkele dagen geduurd voor wij begrepen hoe groot de dodelijke impact van deze tsunami was op de hele regio rond de Indische Oceaan. De emotionele klap is voor mij en mijn vrouw pas veel later gekomen. Het heeft enkele jaren geduurd voor we erover konden praten zonder vast te lopen met een krop in de keel en tranen in de ogen. De eerste nacht na de tsunami lagen we wakker in bed en zei mijn vrouw: het is toch niet eerlijk dat wij op een luxezeilboot zitten en dat de mensen hier alles kwijt zijn . Veel andere zeilers hadden ondertussen veiliger oorden opgezocht, maar wij kozen ervoor om de lokale bevolking te helpen. We wilden de eigenaar van het restaurant waar we vaak waren gaan eten een hart onder de riem steken. Ik hield op een website een verslag bij van onze wereldreis. De paar duizend mensen die onze avonturen volgden, vroeg ik om met oudejaar een fles wijn minder te drinken en de waarde daarvan te schenken voor de heropbouw. We hoopten zo pakweg 1.000 euro bijeen te krijgen voor infrastructuur voor het restaurantje. Die oproep bracht een gigantische solidariteitsgolf te weeg. Na drie dagen zaten we al aan 128.000 euro. We hebben de actie vervroegd afgesloten, want het groeide allemaal boven ons hoofd.”

Dieptepunt én hoogtepunt

“Hoewel de Thai ons strikt genomen niet echt nodig hadden, zijn we nog een drietal weken gebleven tot het restaurant heropgebouwd was. We wilden graag helpen, niet vanuit een paternalistische visie, maar om de lokale mensen een warme arm om de schouder te bieden. Wat toen gebeurd is, was zowel een dieptepunt als een hoogtepunt in ons leven. We zijn een jaar later naar diezelfde plek in Thailand terug geweest. Tot onze verbazing herkenden de mensen ons nog en werden we warm onthaald. Onze wereldreis én deze tsunami hebben ons sterk beïnvloed. We hebben geleerd dat er meer capaciteiten in elk van ons zitten dan we zelf vaak denken. Wat er ook gebeurt, je kunt het aan als mens. En wil je iets doen, aarzel dan niet, en ga ervoor! Dat hebben wij ook gedaan. We wonen al vele jaren in de hak van Italië waar we olijfolie produceren (onder de naam: Thomas e gli altri, red.) en sinds kort zijn we ook gestart met de verbouwing van een refuge in de Alpen, de Rifugio Val di Togno.”

En die refuge is ook de plek waar Thomas over 20 jaar hoopt te zijn. “Dan ben ik een kluizenaar die in Rifugio Val di Togno, hoog op een berg afgezonderd van de wereld, een continue stroom van vrienden en familie ontvangt.”